Neil Halstead - Tot het einde van de wereld

Botanique, Brussel, 22 december 2012

Ok, de Maya’s hadden het dus bij het verkeerde eind. Maar voor alle zekerheid waren wij toch maar afgezakt naar de Botanique om voor de (mogelijk) laatste keer te gaan genieten van Neil Halstead. Die kwam namelijk bewijzen dat hij het ook solo kan. En laat dit duidelijk zijn: hij kan het.

‘Palindrome Hunches’ is één van de platen die, ondanks de constante stroom van nieuwe muziek, regelmatig uit de kast werd gehaald. Om allerlei redenen. Soms omdat we ons triest voelen, maar meestal gewoon omdat het een steengoed album is. Ideale muziek voor een koude, donkere decemberavond dus.

De Brusselse formatie Coffee Or Not was naar eigen zeggen vereerd om het voorprogramma van Halstead te verzorgen. En naar goede gewoonte had de band een hele resem lokale fans op sleeptouw genomen. Helemaal overtuigen konden ze nochtans niet. In de tragere nummers leek het nog te lukken, maar zodra er iets meer uptempo gespeeld werd, verloren ze onze aandacht. Uiteraard deden ze hun ding met een brede smile en probeerden ze extra goed te ar-ti-cu-le-ren, maar dat volstond dus niet. De songs lijken namelijk wat te verdrinken in het overaanbod van dit soort folkpop.

Voor zijn Belgische optreden had Neil Halstead geen violist bij zich. Maar met een mondharmonica zorgde hij ervoor dat dat gemis niet werd gevoeld. Wel was er een gitarist/pianist/bassist bij, die, telkens nadat Halstead de eerste noten van een nummer had gespeeld, snel het bijhorende instrument vastgriste en inviel. Uiteraard had dat dan weer veel te maken met het feit dat Halstead geen setlist had.

Regelmatig vroeg hij zijn publiek daarom om voorstellen te doen, maar pas in de bisronde werd daarop ingegaan en speelde hij onder meer High Hopes en – een beetje tegen zijn zin, zo leek het – Bluebird Of Happiness, dat hij dan ook diende af te breken omdat het niet lukte.

Wat vooral zo mooi was aan dit optreden was de warmte. Halsteads stem heeft het in zich om je zo een glimlach op het gezicht te toveren. Daarenboven beschikt hij eveneens over de daarbij passende liedjes. Niet dat alle teksten even happy zijn, maar dan nog voel je zo de positieve vibes opwellen.

Voeg daar dan nog aan toe dat ook zijn gitaarspel bijzonder spannend kon zijn en je kreeg het concert waarna wij ons met plezier in de vulkaan storten. Mooi was ook dat, telkens hij zich op zijn gitaarspel concentreerde, hij zijn voeten van de grond liet gaan in opperste concentratie.

We zouden kunnen vermelden dat Hey Daydreamer schitterend was, dat we onder de voet waren van een prachtig Digging Shelters of dat we kapot waren van Oh! Mighty Engine, maar dat zou de andere nummers onrecht aandoen. Want er was werkelijk geen moment dat we ons afvroegen wanneer hier een einde zou aan komen. Eerder hadden we het gevoel dat dit nog langer had mogen duren. Tot het einde van de wereld, bijvoorbeeld.