Neil Finn - Gezellig rommelig
Koninklijk Circus, Brussel, 13 mei 2014
Hij maakt al vijfendertig jaar muziek. En ongeveer even lang hangt Neil Finn de aap uit op het podium. Twintig jaar geleden bouwde hij een menselijke piramide met Crowded House (met de overleden Paul Hester bovenop) op het podium van de AB. Nu was het een “piano roll” – een rol over het deksel van de vleugel – in het Koninklijk Circus. Muzikaal was het gezellig rommelig.
Je kan terugvallen op een stevige basis als je al zo lang op het podium staat. En dus was het vooraf al duidelijk dat hij enkele dooddoeners uit de grote zak met hits zou vissen. Maar die bracht hij dan niet in de algemeen gekende versie, ook al had hij een zeskoppige, uitstekende band bij zich (waaronder ook zijn vrouw Sharon op bas).
Wij vroegen ons af of er ruimte zou gelaten worden voor de wat vreemde songs, op zijn meest recente album. Maar die vraag werd al met openingsnummer Impressions op meer dan afdoende wijze beantwoord. De stemmen van zowat de hele band, inclusief die van ad-interim-hulp Holly Fullbrook (die met Tiny Ruins ook het voorprogramma had verzorgd), gaven aan dat er wel degelijk (zij het beperkt) ruimte voor experiment was.
Later zou blijken dat niet alle nieuwe songs overtuigden. Bij Better Than TV en White Lies And Alibis doemde het spook van de verveling vervaarlijk op vanuit de driedimensionele backdrop, die ons deed denken aan de uit een koortsige LSD-droom ontsnapte, vrolijk verlichte ingewanden van een reusachtige pluchen beer. Andere songs zoals de beide, meer poppy singles (die uiteraard beter aansloten bij de rest van de set) gingen er wel lekker in.
Veel echte verrassingen zaten er niet in de set. Tenminste niet wat de songkeuze betreft. De usual suspects als Four Seasons In One Day (diep in de bissen), Don’t Dream It’s Over (in uitgeklede pianoversie) en Distant Sun konden niet ontbreken en werden aangevuld met Split Enz-hits – voor zover daarvan sprake kan zijn – als I Got You en History Never Repeats, waarin in beide gevallen de remmen werden losgelaten. Maar er was ook ruimte voor uitstapjes naar Finns werk met zijn broer Tim als Only Talking Sense en Edible Flowers of het onverwachte verzoekje van zijn gitaarroadie What’s The Matter With You (ook van Split Enz). En uiteraard mocht ook solowerk als Sinner met een soort van Great Gig In The Sky-moment voor achtergrondzangeres Lisa Tomlins.
Vooral de tussendoordingen – zoals het obscure I Can’t Get Started van Bunny Berigan – maakten het concert boeiend, ook al omdat ze spontaan en onvoorbereid werden opgedist. De protagonist gaf daarbij trouwens vaak toe dat hij niet de hele song (meer) kende.
Verder was Neil Finn zijn joviale zelf, werd er voortdurend gegrapt over het Eurovisiesongfestival – de band kreeg van een alerte toeschouwer twaalf punten – en werd er afscheid genomen van de crew, die na dit laatste concert van de Europese tournee zou achterblijven. En uiteraard mocht het publiek meezingen (en wou het niet stoppen met zingen) met One Step Ahead en het al eerder genoemde Four Seasons.
De toeschouwers bleven na meer dan twintig songs dan ook tevreden achter na een concert, dat – zoals steeds, bij welke incarnatie van Neil Finn dan ook – lekker rommelig was zonder dat dat stoorde. Ongetwijfeld een kwaliteit op zich.