Neil & Liam Finn - Welke generatiekloof?
Botanique, Brussel, 19 september 2015
Het concert van vader en zoon bleek uiteindelijk een optreden van het hele gezin te zijn. Niet zo onverwacht omdat zoon Elroy (drums) en ma Sharon (songschrijver en bassiste) ook al van de partij waren op Neil Finns laatste soloplaat. Dochterlief zorgde voor de backing vocals.
Hoewel het om twee generaties in de muziek ging, was het grootste verschil toch het uiterlijk vertoon van Neil en Liam Finn. Pa, netjes gekapt, zat in een strak grijs pak terwijl Liam zijn lange haren en baard de vrije loop liet en zich tooide met een opvallend rood jasje. Muzikaal bleek Liam meer bij Neil aan te sluiten dan verwacht. Het zijn uiteindelijk ook popsongs, die hij maakt. En dat bleek uit songs als Snug As Fuck en Shadow Of Your Man.
En hoewel de bende Engelsen na het concert hun teleurstelling, dat Weather With You niet in de setlist zat, luidkeels wegzong, werden er toch wel enkele crowdpleasers opgedist. Fall At Your Feet en I Got You (van Split Enz) kregen een eerder rommelige versie, maar de bisnummers Distant Sun en Four Seasons In One Day werden wel met een puike uitvoering gezegend net als de rocker What’s A Matter - ook van Split Enz, met Liam die de strofes voor zijn rekening nam. Dat de song minder bekend was onder het jeugdige volkje, was geen bezwaar.
Neil liet de eer vooral aan zijn zoon, die, net als pa, ook met elk instrument overweg kon en zijn gitaar liet spreken in Energy Spent, even verder de drums voor zijn rekening nam en ook nog eens piano speelde in Neurotic World. Bovendien is hij, net als pa, ook niet van humor gespeend en speelde hij de verleidelijke, bebaarde diva bovenop de vleugel tijdens Real Late. Ook tussen de songs door werd er voortdurend gedold tussen de vader en zoon.
En pa citeerde uiteraard ook nog uit eigen werk, waarbij de hele familie dan mocht meedoen. Flying In The Face Of Love was er daar eentje van, maar ook Edible Flowers (eigenlijk van The Finn Brothers, waarbij alweer een ander familielid – broer Tim – betrokken was, net als in Split Enz en - tijdelijk - bij Crowded House) kwam aan bod en persoonlijk genoten wij van Crowded House-oudje Locked Out waarin de twee protagonisten de gitaren tegen elkaar op lieten steigeren.
Zo werd dit een wonderlijk concert, dat misschien verre van perfect was, maar wel liet zien dat generatiekloven er zijn om overbrugd te worden. Het resultaat varieert dan van charmant tot boeiend.