Nada Surf - Gillende Keukenmeiden
Botanique, Brussel, 17 augustus 2015
Soms kan het een hel zijn voor een recensent om een setlist te moeten noteren. Niet alle liedjes zijn immers even herkenbaar (om van instrumentals nog te zwijgen). Gelukkig zijn er nog groepen als Nada Surf. De woorden die in hun nummers het vaakst worden herhaald, zitten meestal ook in de titel. Dat vereenvoudigt de taak aanzienlijk.
De Orangerie van de Botanique is gevuld met gillende (keuken)meiden inclusief bijhorende ouders/vriendjes. Voor hun idolen het podium op mogen, kunnen ze nog even kennis maken met Rogue Wave, een groep die al enkele jaren aan de grote poort staat te wachten op de doorbraak.
Voor deze tournee werd de normale line-up (twee gitaren, bas en drums) aangevuld met een extra personeelslid, die de groep muzikaal (gitaar/synthesizer) en vocaal bijstaat. Ook Matthew Caws (tijdens Chicago x 12) en Ira Elliot (tijdens Lake Michigan) komen hun voorprogramma bijstaan voor enkele nummers.
Wonderlijk genoeg zijn het de twee eerste nummers van de vorige cd ‘Descended Like Vultures’ waarmee wordt geopend. Publish My Love blijft één van onze favorieten en dat is met de komst van het nieuwe, derde album niet veranderd. Pas daarna wordt er overgeschakeld op nieuwe nummers, die op het podium wel meer geïnspireerd klinken. Vooral het al hoger vernoemde Lake Michigan dat met furieuze drums – zanger Zack Rogue assisteert drummer Pat Spurgeon op zijn kit – wordt ingezet en uitmondt in een heerlijke popsong, laat zien waar de band het beste in is.
Er hoeven echter geen doekjes om gewonden te worden. Het is Nada Surf waarvoor het publiek gekomen is. Vijf ronde, bolle spiegels geven de fans de kans zichzelf aan het werk te zien en bieden bovendien een onverwachte kijk op de achterkant van het podium. Op het muzikale menu staan uiteraard nummers van het nieuwe album ‘Lucky’. Hoewel heel wat van die liedjes al behoorlijk goed worden meegelipt, zijn het toch vooral de oudere nummers die van start tot finish het meeste succes hebben. De setlist is hoe dan ook niet echt voor de hand liggend en de wereldhit - nee, we gaan de titel niet nog eens herhalen – wordt vermeden. Wel horen we goede tot zeer goede versies van Fruit Fly en Always Love.
De groep amuseert zich duidelijk en converseert veelvuldig met de fans in uitstekend Frans. Wat de ietwat doorsnee stem van Caws mist, wordt ruimschoots gecompenseerd door de uitstekende vocale samenwerking. Jail Bate, één van de bisnummers dat alleen wordt begeleid op gitaar, is daarvan een prima voorbeeld. Na de bisronde blijft het publiek om meer huilen en uiteindelijk bezwijken de heren voor zoveel aandrang. Met het onvermijdelijke Popular (dju, nu doen we het toch!) wordt er een uitroepteken achter het optreden gezet.
Onder fans zal hierover ongetwijfeld nog druk worden nagepraat en gechat en ook de objectieve kijker heeft zich waarschijnlijk geamuseerd. Toch hadden we het soms moeilijk om een geeuw te onderdrukken, al kan dat ook met vermoeidheid te maken hebben gehad.