My Brightest Diamond (solo) + Soy Un Caballo - Eenzame edelsteen

Stuk, Leuven, 8 november 2008

Net als voor het vorige Belgische optreden van My Brightest Diamond, in september 2007 in Trix, is het Soy Un Caballo die de vroegkomers mag opwarmen. Met hun lieftallige, Frans gezongen luisterliedjes charmeren ze alvast de aanwezigen. Daarbij gebruiken de twee enkel hun stemmen, een gitaar, een vibrafoon en een basgitaar. Vooral Aurélie Muller weet met haar percussiespel, dat ze gepast afwisselt met spaarzaam getokkel op haar bas, moeiteloos de aandacht vast te houden. De liedjes zijn (of lijken) onschuldig en klinken erg melodisch. Saai wordt het echter nooit. Een welgemeend “Muchos Gracias” is hier ongetwijfeld op zijn plaats. Uiteraard fungeert My Brightest Diamond als trekpleister vanavond. Het applaus bij opkomst is dan ook navenant. Hoewel ze haar band niet bij zich heeft, zit er meer dan voldoende afwisseling in de set. Naast de onvermijdelijke elektrische gita(a)r(en), worden ook de piano (Riding Horses) , de duimharp (Apples) en de ukulele (de mysterieuze “car song”) gebezigd. Neem daarbij de wat eigenaardige stemvervormer waardoor Black & Costaud wordt gezongen en u begrijpt dat het geheel op zijn minst intregerend is. Uiteraard zijn het niet enkel nieuwe songs die aan bod komen. Er is voldoende ruimte voor ouder werk en voor de onvermijdelijke covers. Met Inside A Boy wordt de dans ingezet. Zonder ook maar enigszins in imitatie te vervallen, borrelt de naam van Jeff Buckley bij deze (en andere) songs naar boven. Die unieke, duidelijk geschoolde, emotierijke stem gecombineerd met dat enthousiaste gitaarspel brengt deze overleden bard nu eenmaal in herinnering. Even goed kan je verwijzen naar Kate Bush, vanwege het theatrale in haar voordracht. Vooral in de wat rustigere nummers worden we onweerstaanbaar die richting uit geduwd. Deze jongedame heeft hoe dan ook voldoende talent om al die invloeden tot een eigen, erg smaakvol brouwsel om te toveren. Bij momenten lijkt het wel of ze met haar gitaar in de aanslag ten strijde wil trekken, terwijl ze het volgende moment weer weet te ontroeren. Zoals steeds zijn de covers indrukwekkend. Haar versie van When Doves Cry haalt de krul uit je haren. Je kent dat nummer, zingt de tekst mee en toch duurt het tot het refrein voor je door hebt dat het om een nummer van Prince gaat. Nina Simone’s Feeling Good was dan misschien niet de beste interpretatie ooit, maar als haar gitaar op hol slaat, is zij de eerste die dat met een vrolijke lach relativeert. Shara Worden en haar diamant schitteren op verblindende wijze en doen ons smachten om haar met een volledige line-up terug te zien. Als we iets meer vertrouwd zijn met de nieuwe nummers, moeten de vonken daar van afspatten.