Music in Mind - Betreden op eigen risico?
Concertgebouw, Brugge, 8 november 2008
Komt daarbij dat hun debuut ‘Through The Windowpane’ al meteen genomineerd werd voor de Mercury Music Prize in de categorie beste album en u snapt het plaatje al: Guillemots zijn een ‘hot item’ in muziekland. Toch kunnen we onze dosis scepsis niet volledig achterwege laten want we vonden de plaat toch ook meer dan eens een vreemd –soms bijna vergezocht- samenraapsel van uiteenlopende stijlen. Misschien ligt het aan ons, maar popdeuntjes moeten al erg sterk zijn om ons niet te doen afhaken. Een overdosis luchtigheid, weet u wel…
Zanger en voormalig muziekleraar Fyfe Dangerfield heeft zich voor de gelegenheid een streepjespak aangemeten en zit half verstopt achter zijn keyboards -en met weelderige haardos- in bomma’s ouwe, houten stoel. Hij doet ons denken aan een verstrooide professor die in zijn labo kwistig met de mengbekers aan de slag gaat. Van het risico op explosies lijken Guillemots niet meteen wakker te liggen.
Tijdens de eerste nummers moeten we nog even wennen aan de geluidenmengelmoes. De eventuele samenhang in nummers als ‘Through The Windowpane’ is ons nog steeds niet erg duidelijk maar gaandeweg smelten we. Al was het maar door het spelplezier dat dit bonte allegaartje uitstraalt.
Naast nummers uit ‘Through The Windowpane’ is er ook heel wat ruimte voor nieuw werk. Het nummer Big Dog is een vette knipoog naar R&B en Dangerfield spreekt Justin Timberlake-gewijs zijn kopstem aan terwijl hij gezwind tussen zijn gitaar en piano laveert. Van andere nieuweling Words onthouden we vooral het fijne saxofoon-aandeel. De tweekoppige blazerssectie aka ‘The Bridal Guillemots’ lijken meer en meer onderdeel uit te maken van de vaste bezetting van de band. Geen slecht nieuws wat ons betreft, want ze zorgen meer dan eens voor een aanstekelijke vlam in de pijp.
Dangerfield blijkt ook een geboren entertainer en wanneer de pedaal van gitarist Mc Lord Magrao het begeeft, roept hij op tot de aanhef van een dramatisch ‘aaaah’ terwijl hij er zelf nog een schepje bovenop doet met een smartlap op de keyboards. Wanneer het euvel daarna nog niet lijkt verholpen, spreidt hij nog even het geluidenassortiment van zijn keyboard tentoon. De technische mankementjes nemen niet weg dat ze een uitbundige versie van het nieuwe 21st Of May ten beste geven. Neem het van ons aan, het fiësta-gehalte in dit nummer ligt te hoog om geen zomerhit te worden.
Na She’s Evil -waarin bassiste en voormalig jazz-muzikante Aristazabal Hawkes haar beste heksenlach uit de hoed mag toveren- en de huidige single Annie, Let’s Not Wait dachten we ongeveer alle facetten van het Guillemots-spectrum gezien te hebben. Maar nee, de band verlaat het podium en Dangerfield blijft, enkel vergezeld van zijn gitaar achter en meldt: “this is a quiet song”. Er volgt zowaar een wel erg ontroerende en beklijvende versie van If The World Ends waarin Dangerfields stem nog meer tot zijn recht komt dan waar ook in de set. Er schuilt blijkbaar een Damien Rice in elk van ons…
Guillemots zijn in de eerste plaats een resem eigenzinnige, getalenteerde muzikanten die plezier hebben in wat ze doen en die vrolijkheid werkt – vooral live – aanstekelijk. Verplicht voer deze festivalzomer!