Mura Masa - Tikkende tijdbom
Rotonde, Botanique, Brussel, 15 april 2016
Het kan soms snel gaan. Wie Mura Masa nog in levende lijve wilde bezig zien zonder dat men daarvoor een verrekijker nodig had, was beter afgezakt naar de Botanique gisteren. In een gezellig volgepakte Rotonde bewees de twintigjarige Alex Crossan nogmaals waarom het internet volledig plat gaat voor dit talent. Kort samengevat: u had er gewoon bij moeten zijn.
Capuchon half over zijn blonde krullen getrokken, Adidas trainingsbroekje en mocassins zonder sokken eronder. Je zou zo’n figuur op straat tegenkomen; je zou denken dat een katerige kotstudent nog snel naar de nachtwinkel afzakt om zich een diepvriespizza aan te schaffen. Maar hier betreft het ene Mura Masa, een jonge zanger en producer die een online sensatie blijkt te zijn dankzij zijn ‘Someday Somewhere’ ep, en zijn twee jaar oude album ‘Soundtrack To A Death’; dat stilletjes aan aanzien wordt als een nieuw testament als het over doodzieke bassen, kreupele beats, oosters getinte samples en walgelijk fantastische tracks gaat.
We hadden hem bijna niet opgemerkt toen hij het podium opslofte, verscholen achter een zwaar rookgordijn en tijdens de eerste vier nummers verblindt door de eenvoudige, maar ronduit indrukwekkende lichtshow. Ongelofelijk hoe twaalf rechtlijnige lampjes zoveel verschillende sferen kunnen creëren, al zal de locatie en het brede muzikale smakenpallet van Crossan daar beslist ook voor iets tussen gezeten hebben. Tijdens zijn nummers flirt hij openlijk met r&b, electro, UK bass, hiphop en trap, zonder echt met eentje naar bed te willen. Soms zijn de beats kaal en trekken de synths zich als een warme muts over ons hoofd. Anderzijds trillen onze haren recht van de hardgekookte bassen terwijl er op de achtergrond een oriëntaalse sample zich een weg fluit naar je trommelvliezen. Altijd innovatief en interessant, nooit vervelend.
Lovesick bijvoorbeeld, het tweede nummer van de avond waarbij Mura Masa live het pianoriedeltje inspeelt en laat combineren met een bluesy saxofoon, zette onmiddellijk de toon van de avond. Drumpartijtjes keurig erin verwerkt, hevige bassen die mikken op de dansheupen en twee pluizige drumstokken die samen een drummachine aanvallen. Beter dan dit wordt het haast niet in de wereld van de planetenmuziek. Maar dat kan evengoed gezegd worden van een nummer als Love For That of Are You There; nummers waar het tempo ietwat gedrukt wordt, maar dankzij de live stem van zangeres Bonzai open bloeit tot een wonderlijk klankspel.
Hoewel Bonzai qua stembereik haar meerdere moet herkennen in Nao (lees hier het liveverslag van haar optreden de dag ervoor), weet ze zich toch voldoende staande te houden terwijl ze het merendeel van de nummers overpakt van andere zangeressen. Ze zweept het publiek ook op, moest dat nog nodig zijn, terwijl er bij Mura Masa zelf heel weinig sprake is van interactie met het publiek. Wij dachten ergens in de set een “cheers” te horen, maar echt zeker zijn we daar niet van. Een kniesoor zou daar over klagen, maar gek genoeg hoort het bij het beeld dat we hebben van Mura Masa; een bedeesd jong talent die niet spreekt met grote woorden, maar met muzikale daden.
Afsluiten deed hij dan weer met Firefly, het hitje dat we op de weg naar de Botanique al via de radio mochten aanhoren, en ook nog eens op de terugweg. Het is met een bang hart hoe we de ontploffing van dit talent zullen aanschouwen in de nabije toekomst. Deze zomer staat hij al op de uitgestrekte weides van Rock Werchter en Pukkelpop. Juist ja, u had er gewoon bij moeten zijn.