MS MR - Vervagende pophype

Botanique, Brussel, 15 november 2015

Ms Mr, dat energieke hipsterduo dat met ‘Secondhand Rapture’ in sneltempo over het wereldwijde web woekerde en vervolgens elk festival op hun tour platspeelde, is terug. Intussen lijkt Lizzy een vaste haarkleur aangenomen te hebben en heeft het duo met ‘How Does It Feel’ een nieuwe plaat uitgebracht, maar daar lijkt merkwaardig genoeg geen haan naar te kraaien.  

De eer om de avond te openen was deze keer aan Billie Rodney, de band rond zangeres Bie Van Landeghem die zelf nogal graag de vergelijking met Florence & The Machine aanhaalt. Een vergelijking die vooral opgaat als het gaat om het opzoeken van bombastische climaxen en een volle drumsound.

Bie Van Landeghem kronkelde op Sylvie Kreusch-achtige (Soldier’s Heart) wijze over het podium terwijl ze fascinerend opstandig zong met een donkere stem die zowel krachtig als breekbaar klonk. Een voortstuwende, donkere stem die voor een aparte, eigen intensiteit zorgde en daarmee de vergelijking met Florence snel deed verbleken zonder dat we daar ook maar één moment rouwig om waren. Het maakte net dat we danig onder de indruk waren van songs als Crowded Sea of het aangrijpende slotnummer Katie, een pianobegeleide accumulatie van ontbering en frustratie, die ons meetrok in een moment van extase dat ook Ms Mr deze avond niet meer zou evenaren.

Bij Ms Mr viel meteen op dat Ms Lizzy Plapinger nog altijd even vrolijk over het podium dartelde en dat Mr Max Hershenow de tijd had genomen om zijn beenbewegingen grondig in te studeren. Dit soort entertainment was ook nodig om te verbergen dat opener Reckless, buiten wat synthetisch krassende beats, verrassend weinig te bieden had. Het enthousiasme kwam niet verder dan de rand van het podium waardoor het New Yorkse duo even slim als noodzakelijk met Fantasy een eerste hit dropten. Criminals en No Guilt In Pleasure bleken live de sterkhouders van ‘How Does It Feel’. Dat laatste is een nummer met een aangename boodschap voor wie verslaafd is aan de poppy sounds van een band als Ms Mr. 

De band leek elke variatie in zijn eerder succesvol gebleken concept te schuwen. Onterecht, zo bleek tijdens het krachtig golvende Wrong Victory waar voor één keer het tempo naar beneden werd gehaald. Tijdens titelnummer How Does It Feel werd het anders zo beleefde en stille Botanique-publiek opgeroepen om deze titel luidkeels mee te schreeuwen. Een scherpzinnige tactiek om de sfeer te zetten.

Verder hadden de nieuwe songs in de Botanique niet al te veel te bieden. Er volgde een reeks van weinig interessante songs als Tunnels, Pieces en Leave Me Alone waartussen enkel het van de debuutplaat afkomstige Dark Doo Wop nog van datzelfde, geslaagde experiment getuigde.

Het zwaarst teleurgesteld waren we in Painted. De powersong vanop ‘How Does It Feel’ moest het live zonder het meerstemmige zingen van Lizzy Plapinger stellen, waardoor er van deze fantastische single nog nauwelijks iets overbleef.

Gelukkig had de band voor zijn bisronde met Bones en Hurricane de twee nummers gespaard, die ons oorspronkelijk zo in de ban hadden gebracht van deze stilaan vervagende pophype. Niet dat ‘How Does It Feel’ kwalitatief zo zwaar moet onderdoen voor zijn voorganger, maar omdat Ms Mr er zelden in slaagt iets extra te brengen, gaan hun songs al snel achterhaald klinken.

Hoewel Ms Mr twee jaar geleden nog zo fris en uitzonderlijk klonk, lijkt de band nu al te vervallen in zijn eigen uitgemolken concept en waar ‘Secondhand Rapture’ met zijn aanstekelijke melodieën initieel een tijdloze popplaat leek, slaagt Ms Mr er niet meer in op te vallen in de sterke lichting van vluchtige popacts als Purity Ring, Metronomy en Banks.