MS MR - Even stond de wereld in brand

Orangerie, Botanique, Brussel, 2 november 2013

We geven het toe: Lizzy Plapinger en Max Hershenow kunnen niet veel meer verkeerd doen sinds ons interview eerder dit jaar en wat we van hen zagen op Pukkelpop. Het enige wat ons verbaast is dat het duo hier nog niet meer potten brak met hun stuk voor stuk sterke singles. Misschien verandert dat na hun Europese tournee. Die startte in ons land: in de Orangerie van de Botanique.

Het verschil tussen de hoofdbrok en het voorprogramma kon bijna niet groter zijn. Outfit bleken vijf doodgewone jongens uit Liverpool te zijn, die smaakvolle, maar weinig begeesterende psychedelische eightiespop maken en afwisselend deden denken aan China Crisis en New Order. Helemaal niet slecht, maar met te weinig présence gebracht.

Dat kon allerminst gezegd worden over MS MR. De immer ravissante Lizzy Plapinger en de dansende synthesizerboy Max Hershenow werden live aangevuld met een drummer en een bassist.

Vanaf het moment dat die laatste zijn snaren frotte bij de intro van Bones wist je: dit wordt weer feesten! En toen Lizzy en Max opkwamen, stralend als altijd, waren we al verkocht. Plapinger was nochtans opvallend braaf gekleed deze keer: geen beertjes-bh zoals op Pukkelpop, maar een zwarte short met daarop een zwarte blouse met lange mouwen en versierd met goudkleurige spijkertjes. Max, ook altijd stijlvol en hip, droeg een T-shirt met houthakkershemdprint.

Het applaus en gejoel na het eerste nummer toverde meteen Plapingers stralende glimlach tevoorschijn. En weg was de jetlag. De band was pas geland vanuit New York, maar een slaapje tot drie uur in de middag en het onthaal door het Brusselse publiek deden wonderen.

De ietwat hese, maar superkrachtige stem van Plapinger katapulteerde de donkere teksten over het extatische publiek. Soms leek het wel Halloween al was er van kitscherige horrorgrime gelukkig geen spoor. Nee, wij hebben het eerder over teksten als “Dig up her bones, but leave the soul alone”, “The world is gonna burn” of “Welcome to the inner workings of my mind, so dark and foul I can’t disguise”.

Uiteraard kwam bijna heel ‘Second Hand Rapture’ langs, maar MS MR speelde ook twee perfecte covers: Do I Wanna Know  van Arctic Monkeys en Dance Yourself Clean van LCD Soundsystem waarbij Hershenow liet ziet wat voor een soepel danslijf hij heeft.

Perfect was het nochtans niet allemaal: bij Head Is Not My Home wou Plapinger het vuur nog wat oppoken door met haar blote handen op de cymbalen van de drumkit te slaan, maar dat is niet hun beste nummer en meteen daarna hield de band een te lange drankpauze waarbij ze even niet meer wisten welke song ze moesten spelen.

Gelukkig volgde toen een adembenemende, verstilde versie van This Isn’t Control  – met Plapinger en Hershenow samen achter het keyboard – dat naadloos overging in Ash Tree Lane en Dark Doo Wop. MS MR kon ook zonder grote gebaren betoveren.

De set werd afgesloten met Hurricane, volgens Hershenow gewoon omdat ze geen nummers meer hadden. Het publiek werd verwittigd dat er geen bisronde meer zou komen. Maar dat had nochtans toch gekund, want Twenty Seven hadden we nog niet horen voorbijkomen en hun cover van Time Of My Life van Patrick Wolf al evenmin.

Deze show was dan ook gewoon veel te kort. Anderzijds: wij hebben nog veel honger om MS MR in de toekomst opnieuw te zien. “Brussels you got to stick around” zong Plapinger in Dark Doo Wop. Ze waren beter zelf wat langer gebleven.

Meer foto's op Wannabes.be