Mr. Big - Klein maar dapper!

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 14 september 2009

Er zijn van die reünieconcerten waarbij mensen wenkbrauwen optrekken. Toen we de naam van Mr.Big zagen opduiken, waren we op z'n minst verrast. Toch diende zondag een behoorlijk aantal fans zich aan. Uitverkocht was het zeker niet, maar we hebben al in legere zalen gestaan.

Alhoewel de band in onze contreien anderhalve hit heeft en de Amerikaanse AOR hier amper op de radio komt, heeft Mr. Big toch enkele mooie troeven in huis. Snarenwonder Paul Gilbert, met basmonster Billy Sheenan in zijn kielzog, is op z'n minst al een spectaculair verschijnsel. Gelukkig loopt hun virtuositeit op geen enkel moment in de weg van de songs.

De avond wordt meteen stevig op gang getrokken met de meebruller Daddy, Brother, Lover , Little Boy. "It's drill time" roept Singer steevast bij de solo, terwijl hij Gilbert een Black & Decker in de handen duwt. Leuke gimmick, maar Paul is minstens even snel zonder apparatus. Billy Sheenan volgt Gilbert op de voet en je ziet de aardige man zichtbaar zwoegen op de snaren. Net als bij Graham Maybe hoort bij elke noot een zenuwtrekje. Maar waar Paul Gilberts gitaargeluid een toonbeeld van transparantie is, blijft Sheenan jammer genoeg ploeteren in de modder.

Het enthousiasme waarmee het kwartet over het podium raast is aanstekelijk, en dat merk je ook aan de reacties van het -soms piepjonge- publiek. Van de interne strubbelingen uit de jaren negentig merk je niets meer. Singer deelt high-fives uit met Gilbert en Sheenan terwijl  drummer Pat Torpey zichtbaar zit te genieten op zijn kruk. De aardige man mept met de dodelijke precisie van een mug op een zwoele zomernacht en staat absoluut zijn mannetje tussen de twee halve rock-goden.

Zowel Sheenan als Gilbert nemen hun soloplekje ter harte, waarbij Paultje als creatiefste van de twee uit de bus komt. Singer staat de hele set door het publiek te bespelen en klaart zijn vocale job met verve. Er staat werkelijk niemand te veel op het podium. Met de meebruller Wild World krijgt de band de hele zaal mee. Addicted To That Rush wordt vettig gespeeld en hoewel het tempo na de solo bij momenten een beetje inzakt, blijft de bende entertainen.

Na het obligate bisnummer To Be With You - wat absoluut niet representatief is voor het repertoire van Mr Big - wordt er afgesloten met de stamper Colorado Bulldog. Als de bende er dan nog een extra bisje uitperst, klokt het optreden af op een goeie twee uur. Prachtig gedaan, en absoluut hulde aan Bob om een dergelijke band naar Belgie te halen. Een mooi feestje om de week mee af te sluiten!