Motel Mozaïque 2015 - Scheepjes vergaan

Verschillende locaties, Rotterdam, 13 april 2015

Rotterdam Centraal, zaterdag 11 april 2015, 12.32h. Midden op het stationsplein zit een vrouw harp te spelen. De hemel is grijs, het voelt een stuk frisser dan gisteren. Haar zachte getokkel is alleen binnen een paar meter afstand hoorbaar – de rest van de noten zweeft de stad in op het moment dat de wind opsteekt. Geen bladmuziek, geen oogcontact, alleen een klein houten bordje naast haar, voorzien van een logo in blauw en rood. We halen binnen koffie. Wanneer we amper 10 minuten later het plein weer oplopen om een en ander nader te bestuderen, is de harp er plots met de vrouw vandoor. Nergens meer te bekennen.

Welkom op Motel Mozaïque, het tweedaagse festival waar het vluchtige en de vergankelijkheid de enige constante factoren zijn. Ooit gestart als paradepaardje van de Europese manifestatie Rotterdam Culturele Hoofdstad 2001, inmiddels volgroeid tot een jaarlijks terugkerend interdisciplinaire en internationale fijnproeverij met allure. Motel Mozaïque is anno 2015 eerder een baken van rust in het rumoer dat het Rotterdamse muzieklandschap nu al tijden in zijn greep houdt. Het ene na het andere poppodium moest sluiten, initiatieven tot een nieuwe middelgrote zaal werden stuk voor stuk afgeschoten. Het is in feite de ideale voedingsbodem voor artistiek leider Harry Hamelink, die zich de afgelopen jaren steeds in allerlei bochten moest wringen om alles te faciliteren. Maar daardoor staat de innovatie steeds buiten kijf, en is het elke editie weer spannend wat er uit Harry's hoge hoed verschijnt.    

Afgelopen weekend vielen een paar dingen op. Om met het slechte nieuws te beginnen: er was een bovenmatig hoog aantal annuleringen en verschuivingen in het programma. Natuurlijk kon niemand zich zulke pech persoonlijk aanrekenen, maar verwarrend was het wel dat veel optredens later begonnen of vroeger eindigden dan aangekondigd. Eeuwig zonde ook dat Adult Jazz, een van de meest interessante nieuwe Engelse bands, om onduidelijke redenen af moest zeggen. Daar stond tegenover dat de ruime vertegenwoordiging aan Nederlandse acts (met vierendertig stuks nagenoeg de helft van het totale muziekprogramma) op geen enkele wijze ook maar de schijn ophield van artistieke bloedarmoede. Sterker: ze zorgden voor veel van de muzikale hoogtepunten van het festival, waar zich een aardig contrast ontvouwde tussen oudgedienden en pupillen.  

Neem nu Alamo Race Track (foto), dat vrijdag een geweldig optreden gaf in de Gouvernestraat. Een typische Motel Mozaïque-band, die al vier albums grossiert in stekelige indiepopliedjes. De Amsterdamse groep had er duidelijk plezier in, en schakelde vanavond nog een tandje bij. Met name de stuwende kracht van drummer Robin Buijs was een lust voor het oog. Hij tilde bombastische songs als Everybody Let's Go en All I've Got From This Trip Is Another Winter naar een hoger niveau. Dat nieuwe werk kwam overigens bijzonder goed uit de verf tussen aangepaste oudjes als Apples of het luidkeels meegezongen The Northen Territory. Een toegift had daarna gekund – was gezien het verlate aanvangstijdstip zelfs op zijn plaats geweest – ware het niet dat een aanzienlijk deel van de zaal tijdens die afsluiter al vertrokken was. Dat zijn nu eenmaal de keiharde, ongeschreven festivalwetten.

Zonder blikken of blozen stopten Rats On Rafts, officieuze headliner van de zaterdag, er juist een kwartier eerder mee - thuispubliek of niet. Niemand van de zeshonderd toehoorders in de provisorische tent op het Schouwburgplein protesteerde, murw geslagen door de furieuze, sinistere bak herrie die ze in de drie kwartier daarvoor over zich heen hadden gekregen. Allemachtig, wat is 'Tape Hiss' een beest van een plaat, en wat zijn David Fagan en co. sinds hun debuut gegroeid. Was dit dan zo'n band waarover in de paneldiscussie van Vers Beton eerder op de dag gesproken werd? Een band die Rotterdam binnenkort zou verlaten omdat er geen middelgroot podium voor ze beschikbaar is? Het leek er niet op; daarvoor gedijt hun dwarse postpunk toch het best in kleine, vochtige kelders.

Half Way Station is juist zo'n band die buiten de grenzen meer potten breekt dan in eigen land. Mogelijk omdat ze niet eenvoudig voor één gat te vangen zijn. Was hun debuutplaat 'Moonshine' nog een vaardige oefening in hedendaagse blues, country en pop, daar wordt de in september te verschijnen opvolger 'DODO' zo te horen een stuk pompeuzer. Het leverde vooral in het eerste kwartier van de show in de prachtige, bomvolle Paradijskerk veel weglopers op (zoals dit weekend overigens ook Jessica Pratt en Douglas Firs overkwam), maar wie bleef zitten werd getrakteerd op een uitgekiende set. Vooral het slepende Float deed ons sidderen. Geduld loont.

Kijk, daar konden omhooggevallen acts als Yung en Menace Beach nog wat van leren. Twee voorbeelden van gehypete garagerockbands die ons in Rotown bij elkaar nog geen twintig minuten wisten te boeien met hun simpelweg veel te matige songmateriaal. Volgend jaar lekker thuis laten. Nee, dan The Notwist! Als geen ander bewees het Duitse gezelschap dat de meest verse producten niet per definitie het best smaken. De band maakte sinds doorbraak 'Neon Golden' in 2002 een gestage opmars in populariteit, overtuigde vorig jaar nog op Best Kept Secret, en deed dit zaterdagavond in de grote zaal van de schouwburg nog eens dunnetjes over.

Dezelfde lichtshow, min of meer dezelfde setlist met vooral veel aandacht voor percussieve elementen; en toch voelde het niet als een reprise. Hun op elektronica geënte indierock klonk namelijk nog even fris en origineel als pakweg tien jaar geleden. Met klassiekers als Pick Up The Phone en Boneless gebroederlijk zij aan zijn met Kong en Close To The Glass bracht de groep bovendien een goede dynamiek aan in het optreden.

Een beetje een atypische headliner toch, omdat het festivalcredo de laatste jaren neer komt op het programmeren van vooral nieuwe, nog te ontdekken muziek. The Notwist onderstreepte echter dat dit jaar de artiesten van de lange adem de meeste indruk maakten. Zal volgend jaar alles weer anders zijn?