Moss - Niet geluld, wel gespeeld

Trix, 30 maart 2017

Om kwart over acht op de eerste, warme voorjaarsavond een concert moeten spelen, is geen cadeau. Dat ondervond Bonzo in Trix. Maar de Haspengouwers lieten zich niet kisten. Zanger-gitarist Thijs Boyen drukte zijn petje Mac DeMarcogewijs nog wat steviger op de kruin en spoorde zijn vrienden aan om gewoon te spelen en te genieten.

En dat werkte. Ondanks wat geleende, typisch Limburgse traagheid - Linter ligt duidelijk niet zo ver van Sint-Truiden - slaagde Bonzo erin om het podium en het publiek op te warmen voor Moss, zeker met het afsluitende trio Change, Salty Water en Bar Mitswa waarin zowaar de dansspieren geprikkeld werden. De combinatie rauwe gitaren, psychedelica en poppy refreinen is veelbeproefd, maar werkte ook nu weer. Deze brokken smaakten dus naar meer en die krijgen we binnenkort ook in de vorm van een ep.

Nederige Nederlanders, ze bestaan! Dat bewees Moss, onze nieuwe favoriete band van over de noordergrens. Zanger Marien Dorleijn zag er wel wat uit als een brave onderwijzer, die, aan de kreuken te zien, pas op het laatste moment het hemd uit de broeksband getrokken had. Maar wat zou dat? Hetgeen hij en zijn band tentoonspreidden, ging van gewoon radiovriendelijk goed tot onweerstaanbaar aanstekelijk. En dat deze Amsterdammers ook alles behalve zuinig zijn, bleek een uur en drie kwartier en drieëntwintig (23!) songs later.

De Nederlandse recensenten tuimelden over de superlatieven om de laatste plaat ‘Strike’ te beschrijven en dat snappen we helemaal. Vanaf opener The Promise loste – welja – de band de hooggespannen verwachtingen in. Wat een binnenkomer! Wat daarna volgde, was bijna altijd van hoge kwaliteit. Enkel als Dorleijn voor de lagere noten koos, kwam de zang er niet goed door. maar dan nog waren er de verrassende tempowisselingen van drummer Finn Kruyning, de dartele baslijnen van nieuwe bassist Daniel Rose, de newwavesynths van Jelte Heringa en het subtiele gitaarwerk van Michiel Stam.

Ongeveer de helft van de songs, die de revue passeerden, kwamen van het nieuwe album ‘Strike’ en zo viel ook live op hoe gevarieerd die is. Minder experimenteel misschien dan voorgangers als ‘Ornaments’ en ‘We Both Know The Rest Is Noise’, maar heerlijk laverend tussen indierock, folkrock en een donker jarentachtigsfeertje. Een beetje zoals de rest van het oeuvre dus dat ondertussen uitgesmeerd is over vijf albums.

En zo klonk Moss in het middenstuk als een betere versie van Coldplay met het lieflijke Ghosts en Tiny Love om daarna stevig uit te pakken met een furieuze drumpartij en duellerende gitaren in Spellbound. Even later huppelden we dan weer vrolijk door de korte nieuwe Americanasingle I Don’t See You Trying en het nog mooiere oudje I Apologise (Dear Simon) om dan weer diep de donkerste eighties in te duiken met Me Me Me.

Zelfs naar het einde toe bleef het spannend. Meer nog: het werd nog spannender met Kathmandu, het slepende, epische hoogtepunt van ‘Strike’, maar evengoed was het genieten van de prachtige, vorige single My Decision. En dat de jongens over humor beschikken, bleek toen frontman Dorleijn iets te enthousiast het dartele What You Want inzette en drummer Kruyning subtiel wraak nam door de break iets langer te maken dan normaal.

Tot tweemaal toe verontschuldigde Dorleijn zich voor het feit dat hij niet goed was in praten tussen de nummers door, maar dat was nergens voor nodig. We waren immers voor de muziek gekomen en die kregen we in ruime mate. Na de reguliere playlist van twintig nummers, gooiden de Amsterdammers er, tot groot plezier van de meegereisde fans, nog een bijna twintig minuten durende bisronde tegenaan met ouder werk.

Moss trapte zijn tournee dus op een prima manier af in Antwerpen, waar ook de laatste plaat werd opgenomen (in de studio van dEUS). De Nederlanders mogen dus gerust zijn voor wat betreft de rest van de tournee: Moss is in topvorm en klaar voor een veroveringstocht.