Mos Def - Wachten, wachten ... GO!

Vooruit Kunstencentrum, Gent, 10 april 2010

Mos Def is zo iemand, met alle gevolgen vandien: het lange wachten op de rapheld werd opgevuld met een overdosis aan voorprogramma's en het publiek werd met de minuut apathischer, ondanks verwoede pogingen van Lefto om de boel nog wat recht te trekken. De ellenlange intro voorafgaand aan de acte de présence van Mos Def deed voor velen de deur dicht.

De man had zich nochtans piekfijn uitgedost: das, hemd, funky schoenen en een retro microfoon. Met het nieuwe album 'The Ecstatic' onder de arm was Mos Def zeker van plan het vuur aan de lont te steken. Maar echt enthousiast werd het publiek niet. Daarvoor was het wachten op klassiekers zoals Ms Fat Booty en Umi Says.

Hiphop speelt vaak leentjebuur, maar weinigen zijn daar zo open over als Mos Def. Alvorens Ms Fat Booty te lanceren, speelde hij vol respect het origineel van Aretha Franklin.

En ook zij die al naar het hiernamaals zijn vertrokken, werden geëerd. J Dilla, producer van enkele Mos Def-nummers, kreeg minutenlang lofzang naar de oren geslingerd. Het eerbetoon aan Marc Moulin en zijn Balek werd door het publiek jammergenoeg niet echt opgepikt.

Moederziel alleen staan op het podium als hiphopper is niet gemakkelijk. Toch slaagde Mos Def erin een volwaardige show te brengen, met de nodige afwisseling tussen klassiekers, nieuw materiaal en wat extraatjes. Helaas was het publiek tegen dan al lichtjes ingedommeld.