Morrissey - Oververzadigd?
Vorst Nationaal, Brussel, 21 november 2009
‘The Sword Tour’, zo kondigt de tweede doortocht van Morrissey in ons land dit jaar zich aan. Verwijzend naar het eerder dit jaar uitgebrachte ‘Swords’. Een album vol outtakes en b-kantjes die te zwak werden bevonden om op de laatste langspelers te verschijnen. Je kan het de man dus niet verwijten onproductief te zijn. Twee platen én twee concerten op één jaar. De Belgische diehardfan mag in zijn pollen wrijven. Hoewel, het zaakje ruikt naar oververzadiging. En dat is bij momenten op het podium jammer genoeg ook te merken.
Het zit de Mozzer niet mee. Eerder tijdens deze tournee zakte de man in elkaar en nog geen tien dagen later verdwijnt hij na amper twee nummers van de bühne omdat één of andere overenthousiaste fan een beker bier naar zijn hoofd slingerde. Wordt het icoon dan toch stilaan te oud voor deze stiel?
Afgaand op het eerste deel van dit concert knikken wij zonder verpinken instemmend. “Welcome to songs for swinging lovers.", een openingszin die de trend zou moet zetten. Een matig gevulde Vorst Club (het was ooit anders) reageert bijzonder enthousiast op setopener This Charming Man. De band anticipeert mooi en vooraan flirt Moz naar goede gewoonte met de eerste rijen. Een knipoogje hier, wat handjes schudden daar terwijl fans worstelen met de security om op het podium te geraken.
En toch schort er iets aan. Wat precies wordt duidelijk tijdens Black Cloud. Hoewel er op een bijzonder hoog niveau (maar te luid) wordt gemusiceerd, dreigt Morrisseys stem af en toe roet in het eten te gooien. Ook Ganglord gaat kopje onder, net als het charismatische I'm Throwing My Arms Around Paris. Gelukkig weten Irish Blood, English Heart, de goddelijke Smithsklassieker Ask en een stomende versie (die trompetten!) van When I Last Spoke To Carol de meubels alsnog te redden.
De man schijnt zich bewust te zijn van de handicap. Halverwege de set volgt een droge reactie op het gejuich na een loeiharde First Of The Gang: "Is it really that good? Have you been drinking? You will be soon". En dat blijkt meteen het keerpunt van de show te zijn. The World Is Full Of Crashing Bores krijgt een schitterende uitvoering, waarna de micro zowaar in het publiek gaat. Morrissey, nooit verlegen om een trap onder de gordel te geven, maakt van de gelegenheid dankbaar gebruik om het Engelse koningshuis af te schilderen als “thicker than pigshit”.
De toon is (jammer genoeg veel te laat) gezet en het tempo wordt opgevoerd. We noteren een duizelingwekkende versie van klassieker How Soon Is Now? en een zinderend Don't Make Fun Of Daddy’s Voice. Met één enkele toegift, Something Is Squeezing My Soul, valt het doek definitief en wordt er vooraan naar goede gewoonte gevochten om ’s mans bezweet hemd.
Moz is en blijft een fenomeen. Het legertje Belgische fans (waar wij onszelf ook onder catalogiseren) heeft allicht genoten van dit concert. Eerlijkheidshalve moeten we er wel aan toevoegen dat we de man al in veel betere doen hebben meegemaakt. Wij hopen dan ook ten stelligste dat dit geen voorbode was voor een zwalpend parcours richting pensionering.
21 november 2009