Moriarity, Magnolia Electric Co., The Tallest Man On Earth - Onbekende pareltjes

Ancienne Belgique, Brussel, 21 september 2009

'An evening of contemporary folk and roots' werd ons beloofd. Maar wat wij niet wisten is dat we vijf uur lang geboeid konden luisteren naar relatief onbekend talent. Voor een eerste avond ter ere van de befaamde etnomusicoloog Alan Lomax stelde de AB en het Britse End of the road festival deze mooie affiche samen. Met bescheiden kleppers als Magnolia Electric Co. en verrassende ontdekkingen.

Moriarity, Magnolia Electric Co., The Tallest Man On Earth - Onbekende pareltjes



Opener van dienst is de Zweedse bard The Tallest Man On Earth. Hij speelt zijn aan Bob Dylan ontleende nummers voor een al goed gevulde box. Een man met een stem als een klok maar qua originaliteit niet om naar huis over te schrijven. Dit in tegenstelling tot Laura Gibson die vervolgens als eerste het clubpodium komt betreden. Zij ontroert en charmeert met ingetogen nummers die ook haar laatste plaat 'Beasts Of Seasons' sieren. Zij eert als eerste Mr. Lomax en brengt aan het begin en einde van haar - veel te korte- set een eigen versie van folksongs die dankzij het pionierswerk van de Amerikaanse etnomusicoloog tot ons zijn gekomen.Wij hangen aan haar lippen en afgaande op een muisstille zaal denken we dat we niet de enige zijn.

 
De waarschijnlijk grootste publiekstrekker staat vervolgens voor ons klaar. Jason Molina en zijn Magnolia Electric Co. lijken er helemaal klaar voor. Een ietwat statisch vijftal brengt nummers uit hun piepjonge 'Josephine' en haalt ook enkele klassiekers zoals Dark don't hide it vanonder een flinterdun stoflaagje. Beslist niet de meest boeiende groep om naar te kijken, maar wel één die tijdloze songs met groot professionalisme telkens weer neer weet te zetten. De weemoedige stem van Molina vormt de kers op de taart van een set die we zeker niet snel zullen vergeten.

We pikken vlug nog enkele nummers mee van Charlie Parr, de grootste traditionalist van de avond. De man ademt bluesrock en wij wanen ons voor even ver buiten Brussel.
 
Afsluiter van de avond is het voor ons nog onbekende Frans- Amerikaanse Moriarty. Zes muzikanten van verschillende pluimage betreden het podium en laten ons van de eerste seconde niet meer los. Zij herwerken traditionale Amerikaanse folksongs tot hedendaagse toegankelijke pareltjes. De interactie tussen de muzikanten is mooi om zien en de momenten waarop alle muzikanten vooraan post vatten rond één microfoon zijn memorabel. Zo ook Tom Waits' Chocolate Jesus dat in die formatie gezongen wordt. Bovendien is de lage stem van Rosemary Morarty één waar we spontaan voor smelten. Wij sluiten ons volledig aan bij het laaiend enthousiaste publiek: dit is klasse.

De eerste avond rond Alan Lomax was alvast een schot in de roos. Een publiek vijf uur lang in de ban van muziek houden is een heuse opdracht, maar de aantredende muzikanten zijn er één voor één in geslaagd. Wij tekenen graag present voor de komende avonden.
21 september 2009
Janne Steenbeke