Monster Magnet - Gehavende nostalgie

Muziekcentrum Trix, Borgerhout, 17 februari 2015

We zagen Dave Wydorf en de monsters die hij aantrekt al een aantal keer aan het werk in België. Op Pukkelpop destijds, was hij niet alleen te high om op z’n gitaar te spelen, maar zelfs om ze in brand te steken, ondanks verwoede Hendrixiaanse pogingen daartoe. In Gent had de man er dan weer totaal geen zin in, en bolde hij het af na goed veertig minuten. Deze en komende weken krijgt Monster Magnet een handvol kansen om z’n live reputatie in België en Nederland wat op te krikken.

Monster Magnet - Gehavende nostalgie



Voorprogramma Bombus spreidde op geheel sympathieke wijze een Metallica complex tentoon, en zanger Feffe viel ons vooral op omdat hij z’n I-phone vooraan in de absurd strakke broek had laten zitten met de trilfunctie aan. En zo konden we tijdens het laatste nummer vanop de eerste rij zien hoe ‘s mans kruis oplichtte terwijl hij een paar … euh … berichtjes ontving.

Maar we waren hier voor Monster Magnet, zonder meer  een van de meest soulvolle stoner-slash-metal bands ooit. Dave Wydorf in vorm niet alleen een geweldige zanger, hij is ook bijwijlen een bijzonder grappige frontman met flink wat gevoel voor humor. Jammer dus dat de kwaliteit van Monster Magnet zo vaak afhing van de kwaliteit (recht-evenredig) en hoeveelheid (omgekeerd – evenredig) van de beschikbare klasse-A drugs.

En ook in Trix demonstreerde Wydorf niet van bij de aftrap grote vorm of gretigheid. De jaren en z’n chemisch omnivoorschap hebben hun sporen nagelaten bij Wydorf, ooit een soort Jim Morisson van de hardrock. Nu zagen we tijdens het eerste nummer een kalend, wat vormloos, onzeker mannetje met een opgestrakte kaaklijn verschijnen. En de ronduit erbarmelijke geluidsmix maakte dat er tijdens de eerste drie nummers nauwelijks sprake is van Wydorf. Nefast voor het zelfvertrouwen, blijkbaar, want van dan af zou Wydorf om de haverklap – en met de rug naar het publiek – aan z’n versterker staan te prutsen. Jammer, want flitsen liet Monster Magnet nog genoeg zien.

Eerst en vooral waren er de songs, en die hebben de tand des tijds wél glansrijk doorstaan. In zowat elke noot kan je horen hoe invloedrijk de band wel is geweest. Nòg meer dan groepen als Kyuss, Masters of Reality of Queens of the Stone Age, zijn Monster Magnet de grondleggers en de uitvinders van het Stonergenre. Garrett Sweeney en Phil Caivano, geen oorspronkelijke leden, maar wel een heerlijk gitaristenduo – wisselden de rol van lead- en ritmegitarist zoals ook bands als The Faces, The Rollings Stones en Primals Scream dat doen, en dat was een heerlijk spektakel. En na een nummer of vier - vijf kwam ook de stem van Wydorf er voldoende door om af en toe een glimp van de soul- en gloedvolle drawl te kunnen ontwaren.

Wydorf’s respect en bewondering voor Classic Americana bleek eens te meer uit z’n vocale sampling van Don McClean’s Bye Bye Miss American Pie tijdens Spine of God, maar ook uit songs als Last Patrol of I Live Behind the Clouds blijkt hoe goed Wydorf z’n Amerikaanse muzikale erfgoed kent. En in z’n eigen werk zit een muzikale gelaagdheid en resonantie die in het geheel niet meer horen bij nieuwe (of Belgische) stonerbands. Monster Magnet zijn onderschatte legendes, en dus zijn we sowieso blij dat we hier waren. Een revenge concert was dit (nog) niet, maar een ontgoocheling al evenmin. Alleen al de het songschrijverschap van Wydorf en z’n occasioneel als vanouds loeiende soulboei maakten de verplaatsing meer dan de moeite waard.  Monster Magnet zit terug op het goeie spoor, ze brachten vorig jaar een uitstekende plaat uit (‘Milking the Stars’, check it out!). En ze hangen nog een tijdje in de buurt rond. Op 18 Februari spelen ze in de Effenaar (Eindhoven) en de 28ste in de prachtige Van Nelle Fabriek in Rotterdam, allebei zo goed als naast de deur. Wij gaan minstens nog een keer kijken.

17 februari 2015
Peter Lissens