Monomyth - Muzikale reis door tijd en ruimte

Charlatan, Gent, 29 april 2016

Het verhaal achter de platen van Monomyth leest als sciencefiction en ook op het podium weet dit Nederlandse kwartet je mee te nemen op een reis door tijd en ruimte. Zo bleek in een dolgedraaide Charlatan.

Voorprogramma Idealus Maximus was al even instrumentaal als de hoofdact, maar gaf de voorkeur aan stoner met hier en daar een ljjntje doom en een snuif Tool. Soms best boeiend, maar vaak ook moeilijk om te traceren omdat de tempowisselingen en overschakelingen elkaar in sneltempo opvolgden, waardoor je het als (oningewijde) luisteraar moeilijk had om het spoor niet bijster te raken. Uiteindelijk moesten de Gentenaars na een vijftal nummers het concert afbreken omdat gitarist Erik problemen had met de armspieren.

Ook Monomyth houdt van overschakelingen en tempowisselingen. Enige verschil is dat zij de nummers de tijd geven om de poriën binnen te dringen en daarna als een volleerd virus elke spier te infecteren. Vanaf het moment dat drummer Sander Evers Surface Crawler de van een overdosis rook bevangen Charlatan instuurde, ondersteund door de soms subtiele, dan weer erg prominente toetsenpartijen, die Peter van der Meer en Tjerk Stoop onder elkaar verdeelden, voelde je de groove als een buitenaardse demon bezit nemen van je lichaam. Het was haast onmogelijk om hierbij onbewogen te blijven.

Gitaren tolden om en door elkaar heen in Moebius Trip, net lang genoeg om dan als een geconcentreerde laserstraal toe te slaan. Er was gewoon geen ontkomen aan. Voor Vanderwaalskrachten, het enige oudere nummer dat werd uitgestuurd, nam sologitarist Thomas van den Reydt de gitaar met dubbele nek ter hand om eerst schier eindeloos te soleren en vervolgens te eindigen op planeet Pink Floyd voor een bijna ambientkleurig intermezzo. En uiteraard was er daarna weer de dramatische opbouw.

Met de derde plaat zijn – zo wil het verhaal achter de muziek – de ruimtereizigers aangekomen op de bestemming en worden met Uncharted de eerste, voorzichtige stappen in het onbekende gezet. Ook in Gent werden de gevoelens van onzekerheid en verwondering op muzikale wijze overgebracht; gevoelens, die dan oversloegen in vastberadenheid en opwinding. Het was een koud kunstje voor de ruimtereizigers om plaats te maken voor het gewillige publiek in hun schip.

Uiteindelijk werd met een massief en krachtig LHC een show afgesloten, die het beperkte publiek laaiend enthousiast achterliet. Wie wil er tenslotte nog ‘Star Trek’ of ‘Star Wars’ als je Monomyth hebt?