Mono - Japanse gehoorschade

Het Depot, Leuven, 26 maart 2010

De doorsnee Monofan bleek mannelijk, dertig plus en in het zwart gekleed te zijn. Wij bleken dan ook behoorlijk op te vallen in het Depot. Maar dat hield ons in elk geval niet tegen om te kunnen genieten van wat wellicht één van de meest invloedrijke postrockgroepen is.

 

Voor onze favoriete Japanners op onze oren werden losgelaten, kregen we nog een set mee van het inlandse Agents In Panama. Zij wonnen in 2008 de Maanrockrally en timmeren mooi aan de muzikale weg.

Ze speelden geen pure postrock, maar maakten ook uitstapjes naar omliggende genres. Dat maakte hun set verre van eentonig. Ook de cellolijnen zorgen voor een extra toets. Jammer genoeg stond toen al de volumeknop iets te ver open en moesten we naarstig op zoek gaan naar een paar oordopjes.

Toen die onvindbaar bleken, besloten we Mono maar vanop een grotere afstand te bekijken. Met een klokkenspel en de bijhorende etherische klanken werd hun set geopend en werd onze oren nog even een welverdiende rust gegund. Maar de vier getalenteerde Japanners braken al snel uit hun kot en gaven daarna serieus van jetje. En zo hoort het ook in dit genre, al kan het volgens ons ook op een manier die onze oren wel kunnen verdragen.

Maar de heren en dame verkeerden hoe dan ook in topvorm. Ze putten gretig uit hun laatste 'Hymn To The Immortal Wind', maar schuwden ook hun vroegere werk niet. En hoewel we soms het strijkersensemble, prominent aanwezig op hun laatste cd, misten, klonken alle nummers even intens als beklijvend. Neem nu het afsluistende Everlasting Light waarvan toch een geweldige kracht uitging. We voelden de bassen zowaar door heel ons lichaam daveren.

De band speelde "slechts" een slordige tien nummers, maar, gezien de lengte van die parels, was dat meer dan voldoende. Het epische karakter van deze perfect gebalanceerde set maakte een bisronde dan ook overbodig.

Als we niet de hele tijd met onze vingers in onze oren hadden moeten zitten, hadden we er wellicht nog meer van genoten. Maar het was heerlijk om deze Japanners bezig te zien: nu eens zacht wiegend, dan weer intens en extatisch. Mono is zonder twijfel nog steeds de beste band in het genre.