Mogwai - Slaapkamer met slagroom

Ancienne Belgique, 18 mei 2022

In 2021 gebeurde plots het onvoorstelbare en schopte Mogwai het met het album ‘As The Love Continues’ tot het hoogste schavot in de Britse albumcharts. Ietwat overmoedig werd de band in de Lotto Arena geprogrammeerd, maar (gelukkig) werd die show uiteindelijk toch gedownsized naar de Ancienne Belgique. Pas op de dag van het concert geraakte die Brusselse zaal alsnog uitverkocht. “We komen hier altijd graag”, zei Stuart Braithwaite aan het eind van een set die zowel voor de band als de fans een langverwacht weerzien was geworden.

Maar vooraleer onze favoriete Schotten het podium inpalmden, konden we eindelijk het beloftevolle bdrmm (spreek uit als ‘bedroom’) live aan het werk zien. We beoordelen mensen doorgaans niet op kledij, maar als twee bandleden het podium opwandelen in een T-shirt van respectievelijk Mogwai en Stereolab, dan beginnen wij toch al een beetje te smelten. Het kwartet uit Hull hield de rust amper vijf seconden vol en trok al meteen alle registers open. In het straatje van Slowdive, Ride, The Cure, DIIV en Suuns voelen velen zich geroepen, maar slechts weinigen zijn uitverkoren. Welnu, bdrmm hoort bij die laatsten.

De set bouwde zich op rond een geniale sound, maar toch misten we aanvankelijk nog de bijhorende geniale songs. Het had meer iets van een lange jamsessie, knipogend naar de hierboven vermelde voorbeelden. De verrukkelijke tandem Happy / (Un)happy, heerlijk ingezet op bas met vlotjes invallende drums, was de instant shoegazeclassic die voor de kentering zorgde. Happy Accidents, een song die ze naar eigen zeggen voor het eerst live uitprobeerden, borduurde daarop verder, en met Port en Drug kregen we een slotkwartier dat ons haast deed geloven dat we zonet de hoofdact hadden gezien en voldaan naar huis mochten keren. Een aangename kennismaking dus!

Mogwai moest het stellen zonder bassist Dominic Aitchison, die zich naar verluidt niet goed voelde. Maar met vervanger Adam boette de band zeker niet aan kracht in. Hoewel, het eerste kwartier leek Mogwai nog de weg te zoeken in de set. Het openingstrio To The Bin My Friend Tonight We Vacate Earth, White Noise en Dry Fantasy waaiden nog over ons heen, maar bescheiden radiohitje Ritchie Sacramento schudde het concert dan toch wakker. De band nam meteen weer gas terug met het breekbare Cody, destijds Braithwaites eerste poging om de instrumentale traditie te doorbreken. Daarna was het aan Barry Burns om de stem door de vocoder te jagen voor publieksfavorietje Hunted By A Freak. Het concert kabelde rustig verder met Midnight Flit, een song uit ‘As The Love Continues’ die Mogwai dichter dan ooit bij hun tienerhelden The Cure brengt.

Tijd om erin te vliegen, moet de band gedacht hebben, want voor Rano Pano kwam Burns van achter de keyboards om de bas te omgorden en na veertig minuten de eerste echte wall of sound te metselen samen met zijn drie kompanen. Vijfde tourbandlid Scott Paterson mocht even rusten. We vingen trouwens op dat Mogwai best wel gedijt als viertal: ze brachten de tijd in de backstage vooral door met kaarten. De storm ging niet echt liggen bij It’s What I Want To Do, Mum, een song die niet alleen de klasse van ‘As The Love Continues’ onderstreepte, maar ook eenvoudig uitlegde waarom Mogwai het publiek nooit aanport met "Make some noise!" – daar zorgt de gastheer wel voor. I Know You Are But What Am I was dan weer een heerlijk dromerig rustpuntje, maar nog twee recente songs (Drive The Nail en Ceiling Granny) deden het concert uitmonden in een extatisch, wellustig gitarenfestijn.

De band gunde ons net genoeg tijd om in De Foyer bij te tanken alvorens terug te komen voor een bisronde die gerust met hoofdletters De Grote Finale mag worden genoemd. New Paths To Helicon (Part 1), een vroege single van de band uit 1997, die destijds niet alleen hun sound maar bij uitbreiding zowat de hele postrocksound definieerde, was op muziek gezette kracht en groef na een kwarteeuw dieper dan ooit. Na de zoveelste korte doch welgemeende "Thank you" van Stuart Braithwaite, sloot We’re No Here het concert op allesverzengende wijze af. Die verdomde Schotten waren erin geslaagd om het nieuwe werk uit ‘As The Love Continues’ doorheen de avond ongemerkt te laten versmelten met het oude ,waarop velen hadden gehoopt,, en bewezen daarmee subtiel hoe relevant de band anno 2022 nog steeds is.

In de zomer dat wij Mogwai ontdekten op Pukkelpop, bracht Sonic Youth de mysterieus getitelde ep ‘Slaapkamers Met Slagroom’ uit. We hebben nooit begrepen waar ze die titel haalden, maar vanavond in de AB kregen we zowaar een stevige basis bdrmm met daaroverheen door Mogwai alsmaar meer laagjes slagroom. Of dat majestueuze baksel op de maag zal liggen, dan wel in de oren zal nasuizen, dat merken we dan nog wel.

Mogwai speelt op 16 juli op Rock Herk, met diezelfde dag onder andere nog dEUS, ILA, BEAK> en Millionnaire op de affiche.