Moderat - Tegendraadsheid leidde bijna tot perfectie

Ancienne Belgique, Brussel, 7 maart 2014

Hun eerste optreden in België sinds de release van het knappe, maar onderschatte ‘II’ liet even op zich wachten, maar Moderat loste in een uitverkochte AB moeiteloos alle verwachtingen in. Meer zelfs, live werd duidelijk dat deze Duitse samenwerking tussen Modeselektor en Apparat een nieuwe richting in de elektronica-scene inslaat die eigenlijk niet zo nieuw is.

IDM werd die richting in het verleden al eens genoemd, maar Moderat lijkt de eerste band die de definitie van de Intelligent Dance Music écht behartigt. Dat doen ze niet enkel met ingenieus in elkaar stekende songs, maar evenzeer met een indrukwekkende visuele show. Wie kwam voor een overweldigende, maar veelal platte rave als bij Calvin Harris of Avicii was eraan voor de moeite.

This Time sleurde ons langzaam mee in het universum van het vreemde drietal. Langzaamaan werden de rollen duidelijk: Sacha Ring zorgde vooral met zijn gitaarspel en ijle zang voor het gevoelsgedeelte, terwijl Gernot Bronsert en Sebastian Szary met allerhande elektronica voor door merg en been gaande beats en bassen. Bij het pompende A New Error werd, in tegenstelling tot andere “live” elektronica-, techno- of ambientoptredens, écht opgetreden. Gewerkt bijna.

Gemakkelijk werd het het publiek niet gemaakt. Zo kwam reeds vroeg in de set het meer dan tien minuten durende Milk aan bod en net op het moment dat de zaal op het puntje stond om te ontploffen, werd er wat gas teruggenomen. Zo volgde het haast intieme Damage Done op het euforisch ontvangen Bad Kingdom, aangekondigd als “This song is called ‘Get Lu...”.

Hoe straf Rusty Nails, Last Time of het naar 65daysofstatic neigende Les Grandes Marches ook klonken, het waren de knappe visuals van Pfanfinderei en de al even perfect uitgebalanceerde lichtshow die het geheel afmaakten. In niets was er overdrijving te vinden, over elk detail was nagedacht. Niet voor niets moesten we meermaals aan Radiohead denken.

Het enige wat er voor zorgde dat deze show de perfectie nét niet bereikte, waren de nietszeggende bindteksten (al “vermenselijkten” die het optreden wel) en de ietwat ingetogen bisronde. Maar ook hier sierde de tegendraadsheid hen, want met het simpelweg mooie Gita en het dromerige Let in the Light werd de perfectie opnieuw haast bereikt.

Enkel afsluiter Therapy was wat overbodig, maar alles wat deze ongelofelijke trip kon rekken, ging er bij ons in als zoete koek. Desondanks het knappe visuele aspect waren dit vijfennegentig heerlijke minuten in een elektronische droomwereld.