Model/Actriz - Sing if you're glad to be gay

Botanique, 16 juni 2025

Twee jaar geleden debuteerde Model/Actriz met het album ‘Dogsbody’, en speelde zich vervolgens richting een verschroeiende live reputatie. Het verwonderde dan ook niet dat de passage in de Botanique afgelopen maandag al lang op voorhand uitverkocht was. Terecht, zo bleek.

De avond begon met een geinig feitje. Twee jaar geleden opende Model/Actriz in de Botanique nog voor Gilla Band, dit keer waren de rollen een beetje omgekeerd want de gitarist van die Ierse band, Alan Duggan-Borges, was de opwarmer van dienst. De Ieren verlieten door de jaren heen het pure postpunkpad, proefden van een rijker palet en bleken ook niet vies van een vleugje techno. Toch moet Duggan-Borges met een hongertje gezeten hebben, want onder het pseudoniem The Null Band trekt hij zonder omkijken naar compromisloze uithoeken van zijn muzikale zijn. Temidden een halve cirkel aan keyboards en toetsen en een flikkerend scherm, legde hij de Botanique het eerste kwart van de set recht in het verlengde van de startbaan van Zaventem. Een stevige dosis daverende noise dus. The Null Band klonk als een eenmansleger dat een half uur lang met zwaar materiaal rondzeulde. Duggan-Borges leek te genieten, daar in het middelpunt van zijn "soundgarden". Wij keken en luisterden graag mee over de imaginaire haag (of het imaginaire geluidsmuurtje) naar dit soort luchtbombardementen, waarbij je de schuilkelder toch maar laat voor wat hij is. Toch hadden we na twintig minuten het gevoel dat het een beetje welletjes was geweest. De intense, dreunende set liet je niet onberoerd, maar had bijwijlen evenveel ziel als een vliegtuigmotor zonder verhakkelde vogels.

Ziel genoeg bij Model/Actriz even later. De band met roots in Boston, maar tegenwoordig vanuit Brooklyn opererend (tja, wie niet?), bracht vorige maand tweede plaat ‘Pirouette’ uit op het Britse label Dirty Hit. En warempel, we kregen inderdaad een karrenvracht vuile hits aangereikt. Dat tweede album mag dan wel iets minder ongepolijst zijn dan het debuut, live boette Model/Actriz geen millimeter in aan spanning, attitude of overrompeling.

Een Pride hoeft niet altijd met luide beats en carnavaleske praalwagens door de straten van een stad te denderden, Model/Actriz doet het gewoon met een roc-’n-rollset in de kleine Rotonde, de mooiste zaal van de Botanique (en bij uitbreiding misschien wel de mooiste zaal van ons land?) Frontman Cole Haden stapte kordaat op hakken het podium op, de handen in kanten lange handschoenen en getooid met een verguld glitterhandtasje. “Sing if you’re glad to be gay”, oreerde Tom Robinson al in 1978 en vierenhalve emanciperende decennia later genoot Haden overduidelijk met volle teugen van zijn act vooraan het podium (en in de zaal, maar daarover straks meer).

Genre-bending en gender-bending pakte het viertal de Rotonde moeiteloos in. Om het ijs te breken werd afgetrapt met een trio uit het debuut. Nadat Haden de lippenstift uit het handtasje had opgediept om de lippen ostentatief te pimpen, werd de zaal opgehitst met Crossing Guard. Refreintje “You don’t you don’t have to submit submit yourself to it”, werd al meteen massaal meegescandeerd met als gevolg een daverende plankenvloer, die nog een uur lang tot een trampoline zou worden getransformeerd. Songs die even strak en electisch klonken als pakweg LCD Soundsystem (maar ruwer en vuiler), knetterden als vuurstenen tegen elkaar.

Haden zoog zowat alle aandacht naar zich toe, zowel op het podium als tijdens regelmatige uitjes in het publiek, maar wie heel even aandacht schonk aan de drie muzikanten in de achtergrond, ontwaarde twee verhaallijnen in de avond: enerzijds de queer performance van Haden - die aan Freddie Mercury schatplichtige snor!! - en anderzijds een waanzinnig strakke band. Gitarist Jack Wetmore serveerde met een pokerface hemelse indierock, stuiterend dissonant als Sonic Youth, tegendraads frivool als Blonde Redhead, terwijl bassist Aaron Shapiro en drummer Ruben Radlauer je ledematen in een ritmische, industriële geluidsmuur metselden.  

Het gros van de set werd geplukt uit de nieuwe plaat ‘Pirouette’ en ondanks de hunker van het publiek naar Model/Actriz' "signature" frenetische songs, werd de ingetogen ballade Acid Rain een verrassend hoogtepunt van de avond. Was het omdat we na drie kwartier woestenij blij waren even naar adem te happen? Of was het omdat diva Haden haast croonend bewees dat hij niet alleen elke spier, maar ook elke sentimentele snaar kan bereiken? Fier als een gieter rondde hij de song als ballerina af met – hoe kan het ook anders met zo’n albumtitel? – een pirouette. Assepoester of niet, met Cinderella werd het sprookjesachtige intermezzo in de coulissen getrapt en ging het stilaan richting New Face uit het allereerste ep’tje.

De parade duurde een klein uurtje en hoewel niemand iets tegen een bisronde had gehad, hoefde dat geeneens. Model/Actriz had alles samengeperst in een dozijn songs en meer was misschien wel te veel geweest. Die bunkerbom van het Amerikaanse leger zou zestig meter gewapend beton kunnen doordringen. We hebben zo’n vermoeden dat Haden en de zijnen daar moeten voor onderdoen.