MØ - Deens Duracelkonijn

Botanique, Brussel, 26 maart 2014

Het was slechts van november 2013 geleden dat de Deense MØ Brussel een bezoek had gebracht, maar deze keer leek ze extra gewapend. Met haar pasgeboren debuutalbum ‘No Mythologies to Follow’ onder de arm en de eeuwig goedgeluimde danspasjes in de knieën liet ze de Botanische Orangerie vollopen voor een energiek feestje van jewelste.

We wisten dat het snor zat toen Karen Marie Østred ofte MØ haar vier nummers tellende ep ‘Bikini Daze’ enkele maanden terug op de blogosfeer losliet. Ijskoude 90’s pop met een flard elektro en een zwoele stem à la Lana Del Rey of Purity Ring, die al samenwerkingen met producers als Diplo (M.I.A., Santigold) en Ronni Vindahl (Rhye) wist los te weken.

Om de Botanique op te warmen koos Østred echter resoluut voor nummers uit ‘No Mythologies to Follow’: het nieuwbakken Fire Eyes en doorbraaksong Maiden zetten de toon voor wat een avond vol interessante samples én livemuziek zou worden. Omringd door drie mannen die instonden voor drums, elektrische gitaar en synths, produceerde MØ beats die even geolied klonken als op de plaat zelf. Met misschien nog dat ietsje meer: soul, girl power en attitude.

Aan een sneltempo vuurde de Deense XXX8 (ft. Diplo), Freedom, Red in the Grey en het The-Human-League-klinkende Slow Love op het publiek af. Tijd om naar adem te happen was er bijna niet, en ook MØ zelf leek in hogere sferen te vertoeven als we haar bezweette voorhoofd en eigenwijze manier van dansen mochten geloven. Tijdens de speelse trompetsamples in Pilgrim daalde ze zelfs van het podium af om te verbroederen met het ‘plebs’.

Dust Is Gone daarentegen, dat geïntroduceerd werd als een liefdeslied, voelde aan als een gat in de set. Gelukkig konden de visuals soelaas bieden: zwart-wit beelden van zweefvliegtuigen, kreeften, Østred zelf en de steeds terugkerende lippen – zie ook het artwork van haar plaat– zorgden voor een constante bron van entertainment. MØ leek daarna de draad opnieuw op te pikken, en huppelde tijdens Waste of Time (die gitaarsolo!) en Don’t Wanna Dance (inclusief reggea-intermezzo) rond als een duracelkonijn, slaand op cymbalen en roepend naar haar publiek.

Een betere afsluiter dan Glass en haar recente, originele electrocover van The Spice Girls’ Say You’ll Be There hadden we ons niet kunnen indenken. Aan allen die zijn thuis gebleven wegens de verkeersgekte rond Obama: jullie hadden ongelijk.