MØ - MØoie liedjes duren niet lang
Ancienne Belgique, Brussel, 9 november 2013
Geen betere manier om het weekend in te zetten dan dansend op de tonen van de nieuwste Deense indiepopsensatie MØ, die met haar elektronische uitspattingen de AB Club moeiteloos wist om te toveren tot een nachtclub. Dat Karen Marie Ørsted en co een half uur te laat waren hadden we hen al lang vergeven.
Die andere Deense Ø –TrentemØller - was de grote zaal van de Ancienne Belgique aan het entertainen terwijl een goed gevulde Club vol verwachting uitkeek naar de komst van Karen Marie Ørsted. De komende maanden zal deze singer-songwriter touren met AlunaGeorge en Major Lazor, maar haar eigen Europese tour verklaarde ze officieel voor geopend in Brussel, waar ze – zonder voorprogramma - voor het eerst een uitverkochte zaal mocht omarmen.
En dat MØ er zin in had was meer dan duidelijk toen ze een half uur na de voorziene start het podium opkwam met de armen in de lucht en drie livemuzikanten aan haar zij. Ørsted, die het haar in een vlecht droeg, had iets van een vastberaden warrior die het publiek zou overwinnen met haar zwoele stem en Scandinavische, catchy popsound. En als we haar recent verschenen debuut-ep ‘Bikini Daze’ mochten geloven, zou dat van haar bitter weinig moeite vergen.
Zo gezegd, zo gedaan. De eightiessynths –denk The Human League - en opzwepende, elektrische gitaarsolo in iets oudere single Maiden vloeiden perfect over in MØ’s jongste hit XXX 88, die ze samen met Diplo uit de grond stampte. De vrolijkmakende trompetsamples en aanstekelijke visuals op de achtergrond deden menig man het hoofd op en neer bewegen. Zelf leek Ørsted helemaal overweldigd door het enthousiaste publiek: “You’re so sweet, Brussels! Thank you for being here tonight. You’re so appreciative”.
Ook het melancholisch klinkende Freedom (#1), terug te vinden op ‘Bikini Daze’, en krachtnummer Waste Of Time hadden een beat to die for, waardoor vergelijkingen met collega’s Purity Ring, Lykke Li, Oh Land en Grimes al gauw kwamen bovendrijven.
En Ørsteds vlekkeloze zang ging hoe langer hoe meer imponeren: van de fiftiessound in Never Wanna Know tot succesnummer Pilgrim (zie ook de remix van MS MR), stuk voor stuk bleven ze boeien.
Jammer genoeg duren mØoie liedjes niet lang: na afsluiter Glass marcheerden we met tegenzin naar huis, nog even nagenietend van een veel te korte set. Hopelijk komt deze Deense deerne nog eens terug wanneer haar debuutplaat af is.