Miles Kane - U was geweldig!
Ancienne Belgique, Brussel, 27 oktober 2013
Van sommige matchen weet je op voorhand al wie ze zal winnen. Anderlecht-PSG bijvoorbeeld, maar ook Miles Kane in de AB is zo'n voorbeeld. De livereputatie van energiebom die hij opbouwde komt natuurlijk ergens vandaan en ook gisteren was het weer zo ver. Miles Kane ging na een sputterende start full speed ahead, maar vooral ú was geweldig.
Het voorprogramma werd verzorgd door The Vogues, een bandje dat het midden hield tussen The Hives en Oasis zonder uit te blinken in originaliteit. Zo hoorden we een nummer dat muzikaal wel heel fel lonkte naar The Shock Of The Lightning van Oasis en ook tekstueel was het allemaal niet al te geïnspireerd. Dieptepunt op dat vlak was Dance. Dat ging ongeveer zo: “I want you to be my girl / I want you to dance / Dance dance dance” (x 1000). Geen hoogvlieger dus en iets zegt ons dat The Vogues achteraf ook niet veel merchandising hebben verkocht, aangezien de frontman al hun cd’tjes al in het publiek had geworpen.
Normaal gezien houden wij ons in recensies en daarbuiten ver van alle vestimentaire commentaar – we zijn er niet voor geplaatst – maar de broek die Miles Kane gisteren aanhad (zwart-wit geblokt) was afschuwelijk lelijk. Voilà, het is eruit.
Verder was hij gisteren in goeden doen, al duurde het even voor hij helemaal op gang kwam. De schuldige was Bombshells (waarvan de intro ons deed denken aan Won’t Get Fooled Again van The Who), een toch iets te matige opener. Sommige nummers lijken geboren om een set te openen (Keep Your Eyes Peeled van Queens Of The Stone Age om er maar eentje te noemen). Bombshells hoort daar duidelijk niet bij.
Vanaf de stomende gitaren van Taking Over waren ook wij helemaal mee en toen daarop ook nog het wereldnummer Rearrange volgde (met eeuwige dank aan maatje Alex Turner) leek het pleit beslecht. Al viel zo af en toe toch op dat Miles Kanes nummers onderling inwisselbaar zijn.
Hoogtepunt was het ietwat onderschatte nummer Give Up (monsterriff), dat naadloos overging in een gewaagd Sympathy For The Devil en dan via een publieksmomentje weer de uitgang vond naar het einde van Give Up. Heel knap gedaan. Miles Kane mag dan wel geen Keith Richards zijn, hij wist er zich goed in te redden.
En we moeten het herhalen: u was geweldig. Anderhalf uur lang stond iedereen van voor tot achter in de zaal te dansen, springen, zingen en juichen. Na afsluiter Don’t Forget Who You Are (een matig nummer verder) bleef het publiek dan ook lustig verder zingen, daarbij gradueel versnellend en als bij wonder in de maat blijvend, net zolang tot Kane het podium weer opkwam voor de toegift.
Het eerste bisnummer was Colour Of The Trap met enkel Miles op akoestische gitaar. Gedurende de hele avond waren – met Take The Night From Me en My Fantasy precies halverwege en het prachtige Out Of Control net voor afsluiters Inhaler en Don’t Forget Who You Are – de rustpunten goed geplaatst, waardoor we een uitgebalanceerde setlist kregen. Na Colour Of The Trap was het kwestie van te scoren voor open doel met Come Closer.
Miles Kane bewees ook in de AB weer dat hij een publiek weet te bespelen en in te pakken. Hij is een entertainer die het dak van elke zaal of festivaltent blazen. En dat lukt ‘m keer op keer. Forfaitcijfers waren het niet, wel een glanzende overwinning.