Mike Doughty - Beter verdiend

DOKkantine, Gent, 12 juni 2012

“I feel kind of freaked out with all these windows.”, liet Mike Doughty het publiek weten tijdens zijn optreden in de ruimschoots van daglicht voorziene DOKkantine in Gent. Maar al bij al belette hem dat niet om zijn luisteraars twee uur lang te boeien met een bijna doorlopende stroom van zo’n dertig nummers.

Ondanks een solocarrière van een achttal studioalbums en een resem online en liveplaten kent het overgrote deel van de muziekliefhebbers hem nog steeds alleen als de voormalige frontman van Soul Coughing. Maar tot zijn grote verwondering en plezier werd hem in Gent niet gevraagd om Super Bon Bon te spelen en werd er occasioneel zelfs meegezongen met zijn solowerk.

Mike Doughty houdt zich niet alleen bezig met platen maken en optreden. Op zijn blog post hij voortdurend foto’s van de plaatsen waar zijn muziek hem brengt en hij heeft ook al een tweetal boeken op zijn palmares.

Dat de man een begenadigd perfomer is uitte zich ook vanop het piepkleine podium, vanwaar hij voortdurend contact zocht met het publiek. Als hem bijvoorbeeld, nadat hij een aantal keer aandrong of er toch niet iemand iets wilde weten, werd gevraagd wat de hoofdstad van Mongolië was, gaf hij niet alleen het juiste antwoord, maar kreeg Luc De Vos (inderdaad, die van Gorki) er meteen een uiteenzetting over de gebruiken van Mongolen bij.

Echt rock-‘n-roll zag deze veertiger, die net die dag ook nog eens zijn verjaardag vierde, er nochtans niet uit. Maar onder dat doorsnee uiterlijk met kalende kruin en steeds afzakkende bril (“I’m sweating like a motherfucker up here.”) zaten wel degelijk een aantal songs, die de juiste snaar wisten te raken.

Tijdens deze soloshow gaf hij zijn luisteraars een staalkaart van zijn solowerk mee, waarbij ‘Haughty Melodic’ bijna volledig aan bod kwam. Verder werden er nummers geprikt uit recent en ouder werk aangevuld met enkele covers van onder meer Daniel Johnston (Casper The Friendly Ghost) en een paar obscure New Yorkse bands (Looks van The Student Teachers, Train To Chicago van Drink Me).

Zijn stem heeft een unieke klankleur en zijn frasering heeft vaak veel weg van hiphop, wat opviel in een nummer als Vegetable. Bijzonder scherpzinnige teksten (“Your back curve’s like a creeping vine / with the answers in the fluid in the stem of the spine” (Rising Sign)) worden afgewisseld met vrij eenvoudige, maar van humor bol staande songs (27 Jennifers), wat maakt dat er in elk nummer wel iets te beleven valt.

Hoewel de ingrediënten van Soul Coughing er dus nog allemaal zijn, is er nu ook plaats voor eenvoudige – hoewel, wat heet eenvoudig? – gevoelens als melancholie (I Just Want The Girl In The Blue Dress To Keep On Dancing) of wanhoop (Looking At The World From The Bottom Of A Well). Dat laatste nummer speelde hij trouwens als bisnummer nadat hij zijn “pauze” had doorgebracht met de rug naar het publiek.

Het was misschien jammer dat Mike Doughty het in zijn eentje moest doen, maar ook dan was dit divers genoeg om twee uur lang te kunnen boeien. Hoog tijd dus dat hij ook aan deze kant van de oceaan terug wat erkenning krijgt opdat hij volgende keer eens niet in een – no offense – miezerig, veredeld cafeetje moet spelen.