Mikal Cronin - Splijtend

Muziekcentrum Trix, Borgerhout, 23 januari 2016

Dat het snel moest gaan, verdorie, daar bij Mikal Cronin in Muziekcentrum TRIX. Maar uiteindelijk hoorde je daar achteraf niemand over klagen. 

Dat de opkomst voor dit concert eerder mager was zou kunnen liggen aan de gebeurtenissen van een paar dagen geleden, maar dat het al de tweede doortocht van Mikal Cronin was in één jaar zal daar ongetwijfeld ook mee te maken hebben gehad. Niet getreurd, er was ook nog voorprogramma Monster Youth, dat de aanwezigen verblijdde met een potje rock-'n-roll, dat ergens tussen de Joe Jackson ten tijde van 'I'm The Man' en Pink Floyd lag daarbij het brede spectrum daartussenin gaande van bluesy tot psychedelisch ruimschoots aanstippend. Bijzonder leuke opwarmer.

Drie kwartier. Langer duurde het optreden van Mikal Cronin niet. En daar tellen we de - weliswaar ook erg korte - pauze voor het enige bisnummer dan nog in mee. Om maar te zeggen dat het vooruit moest gaan.

Maar wat een heerlijk stel powerpop- annex garagerocksongs heeft de rechterhand van Ty Segall intussen toch al bij elkaar geschreven. Vanaf de als een feniks uit feedback oprijzende opener Turn Around tot dat enige bisnummer Change was het onmogelijk om stil te blijven staan. O jawel, aanvankelijk waren er een paar, die weigerden een voet te verzetten, maar ook die werden finaal over de streep getrokken om in beweging te komen.

En hoewel de teksten van die songs zelden opbeurend zijn (denk maar aan Feel Like met de veelzeggende woorden: "I feel like I'm dying" of het schrijnende Apathy), is de muziek van de exuberante soort, die zorgt voor een rush van adrenaline.

Dat de band stilaan gerodeerd is, mocht blijken uit de streken, die ze met elkaar uithaalden. Drummer Marc Riordan gaf, tot groot jolijt van de rest van de groep, al het ritme voor Shout It Out aan, toen de solo van Control nog volop aan de gang was. En toch liep de (snel)trein nergens van de sporen.

Uiteraard was het vooral het nieuwe werk dat aan bod kwam, maar ook de oudere songs werden aan hetzelfde, moordende tempo gebracht en sloegen de bal één voor één raak.

Soms mag een concert best wat langer duren. Maar een korte, splijtende set kan minstens even boeiend zijn. Dat werd door Mikal Cronin nogmaals bewezen.