Mika - Niet voor kniesoren
Vorst Nationaal, Brussel, 8 november 2008
Wanneer de zaallichten worden gedoofd, veren alle aanwezigen recht om een glimp van de held van de avond op te kunnen vangen. Het podium wordt rijkelijk verlicht met kleurrijke neons achteraan en feestelijke peertjes kriskras over het podium gehangen. Centraal achteraan staat een reuzegrote kartonnen boom, van waarachter steeds opnieuw de meest vreemde creaturen en voorwerpen tevoorschijn worden gehaald. Nog even moet het publiek geduld uitoefenen terwijl de aanwezigen er met Dolly Partons Nine To Five op gewezen worden dat ze de dagelijkse sleur even achter zich mogen laten. Met een uit een wereldbol spattende danseres wordt de spanning opgevoerd en uiteindelijk klinken de eerste noten van Relax (Take It Easy). Wat meteen opvalt, is dat de man moeiteloos en erg zuiver de hoge noten haalt die sommigen op zijn album zo charmeren en anderen de bomen in jagen. Bijgestaan door een vierkoppige groep (gitarist, bassist, toetsenist en een kleine, maar erg felle drumster) klinken de nummers erg goed. Op basis van slechts één album een volledige show presenteren, is geen sinecure. Toch slaagt Mika daar quasi moeiteloos in met behulp van de nodige kunststukjes. Tijdens Big Girls (You Are Beautiful) is er de reusachtige opblaaspop, die samen met enkele fraai uitgedoste volslanke meisjes die uit het publiek geplukt zijn illustreert dat het schoonheidsideaal erg relatief is. Maar er zijn eveneens confettikanonnen, op vuilbakken uitgevochten drumduels, enzovoort. Hoogtepunt op theatraal vlak is wel het schimmenspel dat voor eerste bisnummer Lollypop wordt getoond: hilarische toestanden met bad bunnies en wrekende krokodillen. Dat op al deze toestanden uitzinnig wordt gereageerd, spreekt voor zich. Uit voorgaande beschrijving blijkt duidelijk dat Mika (en de bijhorende marketing machine) weet hoe een dergelijk gevarieerd publiek aan te pakken. Er wordt veelvuldig meegezongen. Zelfs bij een nieuw nummer (How Much) slaagt hij er in om het publiek weliswaar eenvoudige dingen vol enthousiasme te laten meekwelen. Bovendien spreekt hij vlot Frans (zelfs in die mate dat hij het refrein van Grace Kelly in het Frans zingt) en meer dan behoorlijk Nederlands.
‘Life In Cartoon Motion’ slaagt er al in om je humeur van zwaar bewolkt naar hemelsblauw om te toveren en ook het optreden is een bron van energie om de verdere werkweek door te komen. Een kniesoor die dan nog gaat zeuren over flauwe imitaties. Kching!!