Midge Ure - Begenadigd performer
De Casino, Sint-Niklaas, 10 maart 2018
Twee dagen na het uitverkochte en door ons fel gesmaakte concert van Gary Numan in zaal Trix hadden we zaterdag al opnieuw een afspraak met de new wave-geschiedenis. In Sint-Niklaas of all places konden we namelijk genieten van een (eveneens uitverkocht) optreden van niemand minder dan Midge Ure. En genieten, dat deden we, want Ure gaf de enthousiaste toeschouwers waarvoor ze gekomen waren: een uitmuntende selectie uit zijn uitgebreide hitcatalogus met de nadruk op zijn Ultravox-periode.
Niet dat we erop zaten te wachten, maar tijdens deze tournee krijgen de fans er ook nog Pete Lincoln bij als voorprogramma. In zijn eentje en akoestisch poogde hij ons kortstondig te vermaken met songs van de bands waar hij ooit deel van uitmaakte (Sailor en The Sweet), solowerk en een niet onaardige cover van Peter Gabriels Sledgehammer (met het publiek op backing vocals). Beter dan verwacht, moeten we grif toegeven.
Zoals we ook moeten toegeven dat we vanavond in de eerste plaats naar de Casino waren afgezakt om de bijna vijfenzestigjarige Midge Ure nog eens live aan het werk te kunnen zien. In 1985 maakten we mede dankzij hem voor het eerst kennis met live muziek op grote schaal, zij het dan (wegens onze jeugdige leeftijd op dat moment) enkel op televisie. Samen met Bob Geldof (Boomtown Rats) organiseerde hij toen namelijk, gelijktijdig in Londen en Philadelphia, het legendarische benefietfestival voor hongerend Afrika Live Aid.
Maar de Schot had zich dan al van een plaats in het collectief geheugen verzekerd door de vele synthpophits waaraan hij meeschreef, vooral dan in de eerste helft van de jaren tachtig bij de groep Ultravox. En daarvan kregen we er een pak te horen, want Midge Ure heeft duidelijk weer zin gekregen om zijn verleden af te stoffen. Eind vorig jaar bracht hij nog een nieuw album op de markt met georkestreerde, nieuwe versies van zijn klassiekers, maar in de Casino liet hij zich bijstaan door een compacte, driekoppige begeleidingsband luisterend naar de naam Electronica.
En het dient gezegd: vanaf de instrumentale opener Yellow Pearl (geschreven voor Phil Lynott), die naadloos overging in Passing Strangers, was de sfeer opperbest in de zaal en dat zou zo de ganse duur van het concert blijven. Na het mooie, midtempo A Friend I Call Desire serveerde Ure ons een niet onaardige versie van zijn grootste solohit If I Was. De andere nummers uit zijn solocarrière, die hij opdiste, konden ons evenwel maar matig bekoren, op de mooie Tom Rush-cover No Regrets na.
Maar zoals gezegd lag de klemtoon in de setlist op de succesvolle periode bij synthpopband Ultravox. Al dateerde het eerste echte hoogtepunt, het geestdriftig meegezongen Fade To Grey, nog van daarvoor (1980 met name, toen Ure zich de annalen inschreef als mede-auteur van deze onsterfelijke new wave-klassieker van Visage). Deze song werd meteen gevolgd door een andere voltreffer, het prachtige Reap The Wild Wind.
Vanaf meezinger One Small Day ging het crescendo en zaten Ure en kompanen op kruissnelheid. Voorspelbare, maar daarom niet minder intense hoogtepunten waren de monsterhits Vienna (mét viool) en Dancing With Tears In My Eyes, maar ook nummers als The Voice, het jachtige Sleepwalk en All Stood Still gingen er in als zoete broodjes bij het ietwat oudere publiek, dat duidelijk zijn jeugd herbeleefde. Ja, wij pleiten schuldig…
Afsluiten deed de band met het epische Hymn, maar toen was het vet wel degelijk van de soep en hadden we het beste gehad. Want hoe graag we ook anders zouden beweren, de twee bisnummers die daarna nog volgden (Become uit ‘Fragile’, één van ’s mans meest recente soloworpen, en Love’s Great Adventure) behoren nu niet direct tot de hoogtepunten uit zijn oeuvre. Laat er echter geen twijfel over bestaan: Midge Ure bewees in Sint-Niklaas nog steeds een begenadigd zanger, gitarist en performer te zijn die een zaal moeiteloos uit zijn handen kan doen eten. Waarvoor hulde!