Miami Horror - Koele nazomer
Botanique, Brussel, 15 oktober 2011
Toen we het debuutalbum van Miami Horror in handen kregen moest de zomer nog goed en wel beginnen. En daar stonden we dan. Met short, zonnecrème en 'Illumination' als soundtrack in handen, klaar om met de nodige cocktails in de kraag kortgerokt werelderfgoed achterna te zitten. Gelukkig kon Miami Horror onze verlebberde zomerdagen nog redden met zijn onbezonnen zomerriedeltjes. En kijk: nog een nazomertje in de Botanique?
Dat had het perfect kunnen zijn. Zo'n dag in oktober waarop iedereen zich haastte om als eerste op het terrasje next door te kunnen gaan zitten omdat er onverwacht nog eens zevenentwintig graden uit de lucht komt vielen. Maar dat was het dus niet. De Australiërs leken zelf al een beetje in herfstmodus te zitten en bouwden niet het feestje waar wij op zaten te wachten. Het publiek snakte nochtans en liet dat ook merken.
Alle ingrediënten waren wel netjes aanwezig. De groep heeft de reputatie zijn nummers op een iets verwilderde, een beetje The Rapture-achtige wijze te brengen. Daar waren wij uiteraard helemaal niet vies van. Integendeel, het werkte op vele momenten zelfs zeer goed. Zo kregen de op plaat tegen disco aan schurkende nummers wat eightiesgitaren aangemeten die het iets ruwer maakten en namen enkele nummers een paar onverwachte bochten. Daarmee wil Miami Horror vooral laten zien geen hersenloos electropopbandje te zijn.
Op andere momenten leek het dan weer meer op overacting. De drummer deed braaf z'n ding, MH-bezieler Benjamin Plant keek alsof hij net wakker geschud werd en op het podium werd geduwd, de toetsenist was bij momenten ongeloofwaardig enthousiast en zanger Josh Moriarty moest de hele zwik rechthouden en had daar alle moeite mee.
Zijn grapjes waren eerder stuntelig dan grappig en hij bleek dan ook nog eens een schuchtere frontman te zijn. Een keer maande hij het publiek aan de handen in de lucht te steken, wat het ook zeer enthousiast deed. Met iets meer moeite had hij de tent dus een uur lang moeiteloos uit zijn dak kunnen laten gaan.
Een gemiste kans, want ook bij de zeer geslaagde overgang van het Air-geïnspireerde Grand Illusion naar hitsingle Sometimes bleek het - overigens zeer jonge - publiek er voluit zin in te hebben. We konden dan ook niet anders dan een heel klein beetje teleurgesteld zijn toen het viertal na amper vijftig minuten de handdoek in de ring wierp. Setje gespeeld, weg ermee. Gelukkig werden we nog op twee bisnummers, die lekker gesmeerd klonken, getrakteerd. Een echte horrorshow was het niet, maar we misten toch een beetje Miami.