Meuris - Halfweg in dit leven

Ancienne Belgique, Brussel, 9 april 2015

Stijn Meuris zal altijd dezelfde blijven en dus staat hij ook op zijn grote feestdag in de Ancienne Belgique op het podium in een eenvoudige zwarte T-shirt en een eenvoudige bruine broek, alsof hij eventjes boodschappen gaat doen in de supermarkt om de hoek. Een uitgebalanceerde setlist waar duidelijk over is nagedacht en een strak spelende band doen de rest. Opvallende afwezige is Ik Hou Van U, het nummer dat Stijn zelf in zijn carrièreoverzicht omschrijft als een zegen én een vloek. Waarvan blijkt dat Meuris het na het concert in de lobby van de Ancienne Belgique voor de toevallige passanten nog akoestisch aan de man bracht. Sympathiek, toch?

Meuris viert dubbel feest. Niet alleen gaat hij tegenwoordig als vijftiger door het leven, zijn carrière overspant dit jaar ook de volle vijfentwintig jaar. Probeer dat maar eens samen te vatten in een krappe twee uur. En omdat Stijn Meuris ook weet dat de periode van Noordkaap zijn meest interessante was, is het eerste trio nummers afkomstig van die band. Dat hij zich met de jaren niet minder fel is gaan geven, bewees zijn schoenzool, die het al na drie nummers voor bekeken hield.

In het openingsblok bleek dat nummers als Verloren Dag en Druk In Leuven nog steeds troostende poëzie zijn op een dag vol eenzaamheid. En het van ‘Mirage’ afkomstige Dichter Bij De Liefde (Ben Ik Nooit Geweest Sedert Jou) was het nummer uit het post-Noordkaap-tijdperk dat het dichtst bij die groep van weleer aanleunde.

Wat opviel was dat de nieuwe nummers van Meuris lichter van arrangement en toon waren dan de oudere nummers. Het moet zijn dat Stijn Meuris gelukkiger is nu als hij in de nieuwe single “Het leven is niet altijd kommer en kwel” zingt. De pessimist in ons vond dit een eerder optimistische visie.

Omdat hij nu eenmaal de jarige was en het niet de bedoeling was dat die al het werk alleen deed, had Meuris een aantal gasten uitgenodigd. Zo stond de birthdayboy rustig toe te kijken hoe Mauro een heel rudimentaire versie bracht van Meuris’ evergreen Van God Los. Een zelfde kleine gitaar voerde het hoogste woord in de samensmelting van Wat Een Fijne Dag van Raymond Van Het Groenewoud en Het Zou Niet Mogen Zijn van Noordkaap. Deze versie was enkele jaren geleden al op ‘Spectrum’ verschenen inclusief de uitbarsting van de gitaar naar het einde toe, hetgeen hier dan weer een perfecte aanloop bleek naar het gitaargeweld en de uitbarstingen in Gigant.

Mauro bracht niet alleen Van God Los, maar ook Helter Skelter van The Beatles met Stijn op tamboerijn, iets dat Meuris en Mauro eerder al hadden gedaan op de Radio 1-sessie van Meuris in 2008. Dat ook Gregory Frateur van Dez Mona uitgenodigd was, deed ons hopen dat Stijn Meuris later op de avond ook Fifteen Feet Of Pure White Snow van Nick Cave uit die sessie zou hernemen, maar het waren de gitaren die mochten spreken. Frateur bracht in zijn eentje een versie van Nacht Und Nebels Beats Of Love met een riff, die bewees dat die Belpopklassieker ook van TC Matic had kunnen zijn. In Omerta nam de Dez Monaman dan weer de tweede stem waar. Hij voorzag het nummer van een streepje opera, wat voor een duidelijke meerwaarde zorgde.

En hoe konden de bisnummers beter afgetrapt worden dan met Arme Joe, met de enige, echte Will Tura als gast en een heuse mondharmonicasolo van Mark Thijs (Noordkaap). Met Wat Is Kunst werd op de ingeslagen weg doorgegaan en de versie van Van God Los met de volledige band sloot de avond af. Dachten we.

Want als jarige mag je nu eenmaal meer. En dus mocht Meuris nog een keertje terugkomen terwijl de avondklok, die de AB hanteert, al even voorbij was. 1974, de song over een jongeman die klaar is om de wereld in te springen, was een symbolische afsluiter en toonde één ding aan: deze vijftiger is niet van plan om te teren op successen van weleer en heeft nog voldoende energie om er nog vijfentwintig jaar bij te plakken.