Meuris - Sympathieke energiebom

De Roma, Borgerhout, 18 januari 2014

De ervaring heeft ons geleerd dat Stijn Meuris een aangename gesprekspartner is. Een vurige mens ook die probeert zijn kleine steentje bij te dragen om van deze wereld een betere plek te maken. Energiek ook. Als een staaf dynamiet met een aangestoken lont die niet te doven is: je weet dat ze zal ontploffen, maar je weet niet precies wanneer. Die Stijn, die energieke aangename Stijn, stond op het podium van De Roma met het laatste optreden van Meuris ter ondersteuning van het album ‘Mirage’.

Stijn Meuris – de vijftig net gepasseerd en het moet gezegd worden: in het gezelschap van een aardig buikje – zette in De Roma een prachtprestatie neer en bewees niet alleen dat hij met Noordkaap en Monza heel wat knappe nummers heeft opgenomen, maar ook dat het nieuwe werk van Meuris daar niet meteen voor hoeft onder te doen.

Pauze bleek voor Meuris ook nog op het einde van zijn theatertour, net als voor ons, een vreemd concept tijdens een rockshow (“Ik heb het concept pauze niet genetisch meegekregen”) en dat maakte inderdaad ook dat we een avond kregen met een ietwat bijzondere dynamiek, met twee showhelften die beide als een aparte show opgebouwd werden.

De podiumaankleding was trouwens bijzonder knap, dankzij een knap uitgedachte belichting. Een achttal lichtpilaren en een drietal lusters stonden en hingen verspreid over het podium en zorgden nu eens voor extra sfeer en dan weer voor een epileptische lichtshow. Het gevoel van dreiging in de huidige single Omerta bijvoorbeeld werd in de lange instrumentale outro door die lichtshow versterkt.

In die beide helften werd opvallend vaak teruggegrepen naar werk van Noordkaap dat tussen de plooien van de tijd gevallen was en daar dringend weer van tussenuit moest worden gehaald. Het ietwat verrassende openingsnummer was Als Ik ’s Nachts Door Veerle Rijd bijvoorbeeld of Het Komt Voor In De Beste Families. Panamarenko was één van de opwindendste nummers van de avond (die baslijn!) en Soms Schrik was een hele knappe eerste bisser. Uiteraard ontbraken ook de Noordkaap-klassiekers als Het Zou Niet Mogen Zijn, Een Heel Klein Beetje Oorlog, Gigant en Satelliet S.U.Z.Y. niet.

Een pluim ook voor Meuris dat hij de nummers Naar Men Zegt en Alles Half niet mijdt. Sombere nummers die hem altijd wel terug zullen brengen naar een donkere periode uit zijn leven, maar tekstueel zeer sterk zijn en blijven.

Arme Joe was de afsluiter, niet omdat die eerste single een verplicht nummertje is, wel omdat ook Will Tura zelve in de zaal zat. Het werd trouwens een experimentele versie inclusief een behoorlijk psychedelisch aandoende gitaarsolo en heuse spoken word-passages.

Toen de lichten al aan waren, de zaal al leeggelopen was en de rijen aan de vestiaire in snel tempo groeiden werd er nog een verlengstuk aan het optreden gebreid in de inkomhal van De Roma. Ik Hou Van U werd er gebracht op trom en akoestische gitaar met Stijn Meuris die een megafoon gebruikte als dienstdoend microfoon. Het publiek ging in een kring om hen heen staan en wiegde harmonisch mee.

“Alles is vergankelijk/dus ook ik/Vooral ik” klonk het in Soms Schrik, maar Stijn Meuris hoeft zich geen zorgen te maken: ook op zijn vijftigste is hij nog een sympathieke energiebom en is zijn lont nog lang niet opgebrand.