Metronomy - Klinische perfectie
Koninklijk Circus, Brussel, 10 december 2014
Het eindejaar nadert en eentje waarvan wij al bijna vergeten waren dat het ook een plaat van dit jaar is, is ‘Love Letters’ van Metronomy. Een fijn plaatje dat ons zeer dierbaar is geworden doorheen de maanden en dus gingen we – na de AB en Rock Werchter – ook naar de derde passage van Metronomy in ons land dit jaar.
Metronomy, nog altijd de groep rond Joseph Mount, had de roze wolken en de witte pakken van op Rock Werchter bewaard en trapte meteen af met een stevige reeks van drie. Holiday en Radio Ladio uit ‘Nights Out’ en de titeltrack uit het meest recente album (waarvan we ons nog steeds afvragen waarom dat niet is uitgegroeid tot zomerhit van het jaar) volgden elkaar zonder adempauze op. Pas daarna werd er even rust genomen tussen twee nummers en werd er eventjes gedag gezegd alvorens een spervuur aan pophitjes voor de meerwaardezoeker af te vuren.
Opvallend was dat er heel wat van de hoogtepunten in het eerste halfuur samengeperst zaten. Zo kregen we al vroeg in de set het schitterende Everything Goes My Way (Mount in duet met drumster Anna Prior), sprong quasi iedereen recht bij The Look (al hebben we er ook eentje verdienstelijk zien kontschudden op zijn stoel) en die als eerste vooruitgeschoven single uit ‘Love Letters’, I’m Aquarius, deed zelfs een gebroken hart vrolijk klinken.
Het knappe aan Metronomy is dat ze alles kunnen. Ze zijn niet zomaar een elektronische groep. Toen Mount de eerste helft van Never Wanted solo bracht, werd het feestje even heel intiem. En in The Upsetter gaf de zelden bovengehaalde akoestische gitaar een meerwaarde aan de song. Dat ze zelfs Here Comes The Sun konden doen klinken alsof het een van de eigen nummers was, is een prestatie.
Nog sterker is dat de twee instrumentals in de reguliere set (Side 2 en Boy Racers) niet zomaar opzij te zetten zijn als tussendoortje. Boy Racers klonk zelfs als een samenwerking tussen Kraftwerk en Giorgio Moroder en de instrumentale afsluiter You Could Easily Have Me was het beste nummer dat Goose nooit maakte.
Als vanouds was de show af en wist elk bandlid perfect wat hem (of haar) te doen stond. Dat viel het sterkst op toen, in She Wants, aan elk van de verlichte piano’s twee bandleden plaatsnamen om daar ook nog eens dezelfde ingestudeerde dansjes uit te voeren, alsof ze in een musical figureerden. En dat was meteen het enige wat we aan te merken hebben op de uitmuntende shows van Metronomy: het is altijd perfect, een geoliede machine die nooit sputtert. Zelfs een beetje te perfect om nog spannend of opwindend te zijn. Als je naar Metronomy gaat kijken, weet je dat je een vlekkeloze en tot in detail ingestudeerde show te zien zal krijgen. Maar je weet ook dat het gisteren precies zo was en morgen opnieuw zo zal zijn.
Maar dat is detailkritiek. Metronomy is één van de interessantere groepen van het moment, al was het maar omdat ze zalmgewijs tegen de stroom in blijven zwemmen en gewoon hun ding blijven doen, wars van alle conventies. En ze zijn één van de bijzondere livebands van het moment.