Mercury Rev - Goden op een zijweg
Het Depot, 12 november 2024
Begin september bracht Mercury Rev een nieuw album uit, maar 'Born Horses' bleef vooral onder de radar. Zelfs rots in de radio-branding Duyster pikte de plaat niet op. Toen we dinsdagavond in Het Depot arriveerden was de zaal teleurstellend dun bevolkt voor nochtans een lichtjes legendarische cultband met een sterke live reputatie (en een MTV-hit!). Gelukkig liepen de zitjes en staanplaatsen nog aardig vol, voor een concert waarbij zowel de aanwezigen als de afwezigen eigenlijk wel gelijk hadden.
De Française Nina Savary mag dit najaar heel wat Europese concerten van Mercury Rev openen. In Leuven noemde ze de band intussen "mijn vrienden". Ze stond achter een klein gedrapeerd tafeltje waarop een keyboard stond, maar de muziek, die haar een half uur lang begeleidde, kwam vooral uit een doosje. Dat stoorde eigenlijk niet want de zangeres zoog alle aandacht van oren en ogen richting de zang en bewegingen.
De sprookjesachtige verschijning en schemerduistere liedjes misstonden niet in de aanloop naar de wonderbaarlijke wereld van Mercury Rev. Met een knipoog naar Laetitia Sadier schakelde ze tussen Frans en Engels, maar wij vonden de Franse songs toch het meest authentiek klinken. Die link met Sadier is niet zo ver gezocht, want de Stereolabster speelt mee op een song van Savary's nieuwe plaat 'Next Level Soap Opera' en Savary's levensgezel Astrobal, tevens haar muzikale partner in crime, zit bij Laetitia Sadiers solo-werk zowel achter de knoppen als achter de drums.
Om de toeschouwers in haar verhaal mee te krijgen, duidde Nina Savary af en toe waarover de songs gingen. Zo kwamen we te weten dat Près De La Fenêtre gaat over een man die voor het raam zit en zijn leven ziet voorbijkomen in de vorm van de wolken, en dat Les Passions Tristes helemaal geen triest thema heeft, maar handelt over de kracht van melodrama. Ergens halfweg de set riep iemand: "Tres jolie!", een mening die we alleen maar konden beamen. Toen Nina Savary tijdens Next Level Soap Opera naar Jonathan Donahue's gitaar greep, die al klaarstond op het podium, transformeerde het nummer van een slaapkamerprobeersel tot een volwaardig volle song. We werden eigenlijk benieuwd hoe dit optreden had geklonken met een band van vlees en bloed. Afsluiter How Was Your Day eindigde met een soort nimfendansje en het ging a capella naar het slot van de set. Perfecte sfeerschepping voor wat nog moest komen!
Mercury Rev telde in Leuven zeven koppen, maar de kern van de band - sinds dag één in 1989 - bestaat uit het duo Jonathan Donahue en Grasshopper. We hadden strategisch post gevat vooraan het podium ter hoogte van deze twee protagonisten, maar nadat we tijdens openingstrack The Funny Bird enkel Grasshoppers véél te luide versterker hadden gehoord (en niets van de rest van de band hoorden), trokken we wijselijk iets meer naar achter in de zaal. De band ging verder met nog een song uit doorbraakalbum 'Deserter's Songs'. In Tonite It Shows sloop een trompet binnen en reikte Donahue ook voor het eerst naar de gitaar.
De show had even tijd nodig om op kruissnelheid te komen, maar het briljant mooie Vermillion herinnerde ons eraan waarom we dit optreden niet wilden missen. Toch was het een verhaal van hoogtes en laagtes. Waar het minder bekende Runaway Raindrop een subtiel streepje sax meekreeg en Donahue typerend, met de veel te lange mouwen uit het vestje wapperend, de band dirigeerde, maar ook imaginair meedrumde of theatraal een toets aansloeg op de keyboard van Marion Genser, kreeg een absoluut prijsbeest als Goddess On A Hiway een ietwat vlakke versie mee die de magie uit de song haalde. Allerminst een vroeg hoogtepunt dus.
Dat kwam er verrassend wel met één van de weinige songs uit de nieuwe plaat. De vertellende tekst van Ancient Love voelde alsof we in een documentaire over archeologie waren terechtgekomen. Heel erg lang uitgesponnen ontpopte dit nummer zich tot een onverwacht orgelpunt in de set, waarna het hemelse Tides Of The Moon enkel nog moest binnengetrapt worden. Misschien ironisch, maar de magische momenten in de set legden ook bloot dat de betovering geen anderhalf uur duurde, maar slechts af en toe opflakkerde. Nu, als we het laatste half uur van de set als tweede zit beschouwen - we waren immers in universiteitsstad Leuven - dan kennen we Mercury Rev alsnog een onderscheiding toe. Holes kreeg na tien minuten een ontroerend mooi, bijna stilvallend, einde waarbij we ons in Donahue's schoot of op zijn schouder waanden. Het al even langgerekte Opus 40 kreeg evenzeer een heerlijke apoteose mee en dan moest uitsmijter The Dark Is Rising nog komen.
De afwezigen hadden enigszins gelijk, omdat dit niet het meest pakkende Mercury Rev-optreden was dat we al zagen, maar de aanwezigen hadden evenzeer gelijk, want zelfs in imperfecte doen blijven Donahue dieper ontroeren dan je eigenlijk wil. "In our dreams, we're always strong..." Hoezeer we gemakkelijk een volledige setlist kunnen verzinnen met oud werk van de band, ergens hopen we dat de show in De Kreun in Kortrijk ook de verse songs uit 'Born Horses' centraal stelt. Maar dat zien we dan wel op 23 maart (of een dagje eerder in Seraing, voor wie in het oosten van de regio woont).
