Mercury Rev - Bombastische pracht en slowende koppels

Botanique, Brussel, 10 november 2015

Wij houden wel van groepen die alle registers opentrekken, die grossieren in een wijdse sound en atmosferische composities. Mercury Rev is absoluut zo'n groep. Het optreden in de Botanique was misschien een routineklus, maar wàt voor één. Als NASA ooit nog eens de ideale soundtrack zoekt voor hun uitstapjes ver weg in de Melkweg, stellen wij voor dat ze eens naar frontman Jonathan Donahue bellen.

Mercury Rev - Bombastische pracht en slowende koppels



We waren zelfs bijna vergeten dat Mercury Rev nog bestond toen we de aankondiging van het concert in de Botanique tegenkwamen. De groep heeft op papier alles weg van een oude knar die tegen beter weten in blijft doorbijten (ook wel het "Timmy Simons-syndroom" genoemd). Het beetje commercieel succes dateert toch vooral van 'Deserter's Songs' uit 1998, en 'All Is Dream' drie jaar later. Niet dat ze ooit het Sportpaleis hebben gevuld, maar de bombastische klepper The Dark Is Rising doet ongetwijfeld nog wel een belletje rinkelen, vooral bij wie zijn melancholische indierock graag episch gekruid heeft.

Een licht nostalgisch gevoel en de garantie dat Jonathan Donahue altijd present tekent voor een excentrieke podiumperformance (we hebben hem ooit eens sloten wijn zien hijsen in Museum M in Leuven, met een bijna extatisch enthousiasme tot gevolg) dreven ons toch naar de Botanique. En inderdaad: wat het de man ontbreekt aan subtiliteit, maakt hij goed met grappige, doch goedgemikte Grote Gebaren.

De soundscape, die opener The Queen Of Swans inleidde, deed meer denken aan het startschot voor een opera en voelde wat over the top aan, maar dan zagen we die Donahue verschijnen: gracieus bewegend als een ballerina, tegelijkertijd zijn band dirigerend als een ware orkestleider en zelf nog eens zingend als een nachtegaal. Hoe zou die man 's ochtends voor zijn spiegel staan, vroegen we ons af? En we beseften meteen dat de match even passend was als uw laatste verovering op Tinder.

Op papier klinkt het als het recept voor een foute musical, maar zelden zagen we een présence op een podium die zo goed past bij de muziek die ze begeleidt. De watervallen van songs, die Mercury Rev lanceerde, klonken zoveel nijdiger dan het aangenaam, doch rustig meanderende riviertje dat jongste album 'The Light In You' - eerste plaat in zeven jaar trouwens - kleurt. De lange halen van gitarist Sean "Grasshopper" Mackowiak moet je simpelweg live beleven. De man ziet eruit als een wiskundeleraar, die er maar wat graag bij wil horen, maar als Donahue de architect van Mercury Rev is, dan is deze Sprinkhaan ongetwijfeld de creatieveling die het interieur inkleedt.

Of het gitaarwerk zich nu zacht rond de magnifieke stem van Donahue wikkelde (The Queen Of Swans), of het fungeerde als mokerslagen in outro's die zo knetterden dat het leek alsof de apocalyps voor de deur stond (Tides Of The Moon), er ging nauwelijks een moment voorbij dat we niet versteld stonden van de orkestrale perfectie die deze muziek benaderde. Beste voorbeeld? Luister maar eens naar Holes. Dat simpele pianoriedeltje - het leek zowaar een beetje op The Rose van Bette Midler - die hoge, griezelige gitaarlijn die ons aan een theremin deed denken, die kinderlijke verbazing waarmee Donahue zong; en live dan nog eens die gestage opbouw naar een prachtige finale met een U2-achtige riff en waarbij we een koppel op de achterste rijen zagen slowen. Mercury Rev samengevat in één prachtig beeld.

Laten we ook niet vergeten dat deze band over een slof geweldige songs beschikt: Opus 40 begint eenvoudig en eindigt overdonderend, Goddess On A Highway heeft na zeventien jaar nog altijd niet aan charmante soberheid ingeboet. Opvallend: het vorige album ('Snowflake Midnight' uit 2008) lieten ze volledig links liggen. Maar het nieuwe werk mocht er ook zijn. "Am I the only lonely boy to ever walk in Central Park?", vroeg Donahue zich mijmerend af in Central Park East, een song waarin hij bewijst dat hij tekstueel sterk blijft. Het mysterieuze dédain waarmee hij met beelden speelt ("I'm listening, to the sound / Of champagne glasses spilling out / Daydreams on the ground") blijft fascineren.

Qua stevige gitaarpartijen en epische finales zijn de kruisbestuivingen met Arcade Fire en Sigur Rós voor de hand liggend; en vanwege de muziek, die soms op een auditieve bad trip lijkt (Endlessly), vermoeden we dat ze dezelfde drugs als The Flaming Lips gebruiken. Elke groep, die wil leren hoe ze een publiek in trance moet krijgen, kan best in de leer gaan bij Donahue en de zijnen.

We moeten herhalen dat een show van Mercury Rev niet weggelegd is voor wie eenvoud vooropstelt. Het kon wat raar overkomen wanneer je Donahue tijdens You're My Queen zag luchtdrummen en hij het publiek bescheen met een podiumlicht tussen zijn zang- en gitaarwerk door. Of wanneer hij bij de verwachte afsluiter The Dark Is Rising als een derderangs theateracteur de vuisten balde terwijl hij vol overtuiging "In my dreams I'm always strong", zong.

Eenvoudig waren wel de bindteksten: meer dan "Thank you" en "We'll see you when we see you", aan het einde werd er niet gezegd. Daarmee heb je natuurlijk nooit gelogen. Die mysterieuze waas waarachter de band zich een heel optreden verschool, paste opnieuw perfect bij de sfeer die de muziek probeerde te creëren.

Niet dat iedereen zo onder de indruk was: één van de technici zagen we achteloos door foto's scrollen op zijn iPhone en zowaar een boek lezen. Een mens ziet nog eens wat wanneer hij naast de PA postvat. We kunnen met de hand op het hart zeggen dat die man de foute keuze heeft gemaakt, want wie het toeliet om zich te laten opslorpen door zoveel bombastische pracht en praal, stapte anderhalf uur later murw en overdonderd uit de zaal.

10 november 2015
Filip Van der Elst