Mercury Rev - Onbeschaamde bombast
Ancienne Belgique, Brussel, 10 januari 2009
Op het moment in hun carrière waarop de meeste andere bands op het randje van de vergetelheid bengelen, zet Mercury Rev misschien wel het beste concert ooit op Belgische bodem neer. Nochtans waren de verschillen met voorgaande shows miniem.
Op deze tour mocht het Australische Howling Bells hen vergezellen. Aangezien hun optreden maar een half uurtje duurde en ze genoeg wisten te variëren om verveling tegen te gaan, was het een best aangename opwarmer. Originele rock die doet denken aan Cranes of Monsoon, met een vleugje elektronica en een podiumpresence die we nog niet dikwijls zagen bij een voorprogramma. Hun ervaring als support van Placebo, Snow Patrol en The Killers zal daar hoogst waarschijnlijk voor iets tussenzitten.
Je hoogtepunt bereiken na vierentwintig jaar, het is niet veel groepen gegeven. De nieuwe plaat ‘Snowflake Midnight’ mag dan misschien niet het beste zijn wat Mercury Rev al afgeleverd heeft, live zagen we de groep nog nooit zo krachtig als afgelopen maandag in de AB. We begrijpen dan ook niet dat deze AB amper gevuld was. Van bij opener Snowflake in a Hot World was namelijk duidelijk dat het Amerikaanse vijftal probleemloos een gigantisch stadion aan zou kunnen.
De show die Mercury Rev bracht verschilde niet veel van hun vorige passages. Een lange intro tijdens dewelke alle invloeden van de groep op een gigantisch scherm werden geprojecteerd, afgewisseld met beelden van de groep zelf. Naar goede gewoonte werd er te pas en te onpas een schitterend citaat geprojecteerd. Samen met een imposante lichtshow draagt het allemaal bij tot datgene waar Mercury Rev in uitblinkt: onbeschaamde bombast.
Die bereikte een eerste hoogtepunt met Black Forest (Lorelei) maar vooral met het werkelijk sublieme The Funny Bird. Daarvoor had Holes ons al collectief naar de jaren negentig teruggekatapulteerd. Tijdens People Are So Unpredictable, één van de opvallend weinig nummers uit de nieuwe plaat, ging het dak van de AB er voor de eerste keer af. Het hoge volume liet een verpletterende indruk na. Tonite It Shows was het eerste echte rustpunt en ook tijdens Tides of the Moon konden we nog even naar adem happen. Na een eindeloze neurotische versie van Dream of a Young Girl as a Flower speelde de groep ook de resten van het dak aan gruzelementen.
Opus 40 en een bevreemdende versie van The Golden Path - het nummer dat hun vrienden van The Flaming Lips samen met The Chemical Brothers maakten - vormden het einde van de reguliere set. Een set die zodanig overweldigend en zo akelig perfect was, dat bissen in feite overbodig was. Dat Diamonds en Goddess on a Hiway niet helemaal perfect zaten, bedekken we dan ook graag met de mantel der liefde. De enorme knal na het bombastische The Dark Is Rising en afsluiter Senses on Fire zetten een punt achter een van dé concerten van het jaar. En of onze senses on fire zijn.
10 januari 2009
Tom Weyn
