Merchandise - Volgende keer beter

Muziekcentrum Trix, Antwerpen, 20 november 2014

Geef je band de naam Merchandise en je weet op voorhand dat niemand je zal weten terugvinden via Google. Wel, het is dat Merchandise dat dit jaar al hoge ogen gooide met ‘After The End’ en het was datzelfde Merchandise dat gisteren ook ietwat teleurstelde in Trix. De oorzaak: schijnbare onverschilligheid.

Als een band uitpakt met een plaat als ‘After The End’ dan verwachten wij net dat beetje meer. En als een band zich in vijf jaar omgevormd heeft van een underground punkband op ‘(Strange Songs) In The Dark’ waarop noise de song nog doelbewust in de weg stond tot shoegazeband op het knappe ‘Children Of Desire’ tot schrijvers van potentiële poppareltjes en tegelplakkers op hun meest recente dan verwachten wij meer.

Merchandise speelde hun nummers naar best vermogen na, maar wij misten net dat beetje meer dat van een behoorlijk optreden een goed optreden maakte en dat kwam er nooit, of althans veel te laat. Waar het aan lag is moeilijk te zeggen, maar feit is dat we pas helemaal op het einde helemaal mee waren en dat we de tristesse die Carson Cox stond te verkondigen nooit echt geloofden.

Waar de nummers op de plaat doorleefd klinken, zagen we voor ons een Carson Cox die zijn nummers gewoon stond te brengen, zoals wij toespijs bestellen bij de slager. Je kiest wel de vleesjes die je het lekkerst vindt, maar je staat daar ook alleen maar omdat het moet, omdat je nu eenmaal moet eten. Het spijtige was ook dat Cox in een nummer als True Monument te hard moest vechten om die prachtige tekst verstaanbaar te maken boven de te luid gemixte drums en gitaar uit.

Lange tijd leek het alsof ze gewoon ‘After The End’ integraal zouden naspelen, want de eerste vier nummers op de plaat waren ook de eerste vier nummers van de show. Van de instrumentale intro Corridor ging live een grote overbodigheid uit, maar Enemy bleek ook live die aanstekelijke oorwurm met hitpotentieel te zijn en dat bleek later ook bij Little Killer het geval.

Dat Merchandise niet enkel liefhebbers van The Smiths, maar ook fans van de betere pop uit de tachtiger jaren zou kunnen bekoren, bedachten we toen de band teruggreep naar Time van hun vorige plaat, een nummer dat het DNA van Talk Talk, Duran Duran en Spandau Ballet combineert zonder daarmee iemand te willen beledigen. Uit Telephone zou je zelfs kunnen afleiden dat de band ook tekstueel retro wenst te klinken, want hoe gedateerd is anno 2014 een zinnetje “I waited by the telephone”?  Goed nummer, dat wel.

Het afsluiten van de set was voor rariteiten. Met als eerste rariteit No You And Me, uit een ep’tje dat Merchandise eerder dit jaar samen uitbracht met Destruction Unit en Milk Music. Het was het traagste nummer van de set en plots was alles zoals het al de gehele avond had moeten zijn: de stem van Cox klonk helder, de muzikale ondersteuning liep Cox niet in de weg en in de laatste instrumentale minuten zagen we een band die ook zichtbaar stond te genieten. Anxiety’s Door uit die andere ep ‘Totale Nite’ mocht de boel afsluiten, maar toen was voor ons het hoogtepunt al duidelijk.

Nu we de boel hier herlezen zijn we misschien strenger geweest dan we behoorden te zijn, want Merchandise gaf een degelijk optreden. Alleen moet je soms strenger zijn wanneer de beste leerling van de klas een 6/10 haalt terwijl je weet dat ie minstens een 8/10 had kunnen halen als ie iets beter z’n best had gedaan.