Melanie De Biasio - Vulkaan in de stad

undefined, 22 december 2016

De Belgisch-Italiaanse Melanie De Biasio bracht dit jaar 'Blackened Cities' uit, een hypnotiserende trip waarop zij en haar band in vierentwintig minuten tijd het pikzwarte jaar 2016 naar een meedogenloos hoogtepunt stuwden. Als België al op de internationale scène aanwezig is, dan wel met topacts als De Biasio. 

Melanie De Biasio - Vulkaan in de stad

Op onze weg naar de Bourlaschouwburg bedachten we ons dat Antwerpen misschien ook wel een "blackened city" is, een drukke stad vol handel en industrie, waar vol hoop aan een toekomst gewerkt wordt; een stad die nooit slaapt en waar de klok rond gewerkt wordt; en waar net als in De Biasio's thuisstad Charleroi of andere steden als Detroit of Bilbao zonnestraaltjes soms ook zacht en licht door de donkergrijze wolken breken.

Als de lichten zo omstreeks achten doofden, hoorden we een zacht gefluister. Met een torch song als Blue deed ze meteen naar adem happen. Begeleid door pianist Pascal Mohy zette De Biasio wonderlijk de avond in. Met slechts een handvol regels en een paar blue notes pakte ze het publiek zonder aarzeling in.

Schoon was dat de nummers naadloos in elkaar overvloeiden. I Feel You, één van de  vele prachtnummers uit 'No Deal' was een diepe echo, die ze uit haar binnenste haalde. De wind blies plots harder dan ooit door de stad die nooit echt slapen gaat; een gevoel van ontreddering; de nachtblues; met de liefde als redmiddel.

Let Me Love You (uit 'A Stomach Is Burning) klonk als een smeekbede, waarbij ze letterlijk een knieval maakte. Stilte, concentratie en zacht gefluister. De stad leeft: "Blackened Cities are humble / strangers stroll and lovers stumble", en dan die wonderlijke, vocale uithaal. Op dat moment kon de avond al niet meer stuk.

Het was wel degelijk de Belgo-Italiaanse nachtegaal die haar bende aanvuurde zoals een kapitein zijn matrozen; ze gaf het ritme aan met vingergeknip en legde her en der eigen accenten, soms vocaal, soms met dwarsfluit.

Het was een gevaarlijke zet, want Blackened Cities is een langgerekte trip, die live nog aan subtiel opgebouwde intensiteit won. De grote kracht van die compositie schuilde in de opbouw (met passages als: "We go jogging", en "We dig deeper, deeper, deeper"), waarbij een fenomenale Dré Pallemaerts op drums het verschil maakte. Een interstellaire ritmesectie die dit improvbommetje aardig uit zijn voegen deed barsten; een meesterlijke move die eindigde in een haast orgastische climax. Het metropolische 'Blackened Cities' nam de luisteraar mee op een ongewone reis, een trip waarvan je de bestemming op voorhand niet kende. Wie goed oplette, zag hoe de klassieke bezetting piano, bas en drums verruimd werd door het gebruik van ijle gitaarlicks. Een perfect afgerond verhaal, waarvoor het publiek al te graag applaudiseerde.

"That was a little warm up", was haar commentaar. Het gezelschap had immers nog veel meer in huis. One Time teerde op een langzaam gevecht tussen stilte en uitgepuurd minimalisme. Daarmee bracht ze wat jazzy nostalgie in de set. Je gaat me ooit verlaten, stelde ze, en daarom was het zaak te genieten van wat nu is en de tijd even volledig los te laten.

Dat werd gevolgd door een langgerekt en vrijuit gespeeld The Flow (met frasen als "What's that look upon your face/seems you got a lot to say/ but no words come" ), een nummer waarop met spaarzame middelen een maximum aan effect werd geressorteerd.  Ze speelde met haar schaduw en ging tegen het einde voluit geknield. Er was ook nog een korte, dansbare jazzambientversie van I'm Gonna Leave You. Swingtime!

Nog eentje: With All My Love, op een zachte jazzshuffle. Alle woede, alle tranen, alle liefde kwam er in een gulzige teug uit. Het was wederzijdse liefde in de prachtige concertzaal die de Bourlaschouwburg is. Goede akoestiek ook; dat helpt bij dergelijke optredens, want De Biasio fluisterde soms. Haar muziek vroeg de opperste concentratie van zowel uitvoerder als publiek. Dat vrijwel niemand met zijn smartphone bezig was, gaf aan hoe dankbaar het publiek de oren liet strelen door deze dame.

Een gestript en tot de naakte kern herleid No Deal volgde en om het helemaal af te maken kregen we nog een pandoering in de vorm van een werkelijk fantastisch Sweet Darling Pain. Tot ook dat ritme stilaan uitdoofde en slechts gefluister overbleef. "A black cloud". Einde.

De bende van De Biasio maakte van de schouwburg een rokerige jazzclub. Dit was een optreden met de intensiteit van een lavaspuwende vulkaan, waar we ons aan warmden toen we door de regenachtige, nachtelijk straten van Antwerpen, de stad die immers nooit slapen gaat, huiswaarts keerden.

22 december 2016
Philippe De Cleen