Megadeth - Mean metal machine

Ancienne Belgique, Brussel, 13 juni 2010

In een uitverkocht huis had het ons onbekende Halestorm de eer om te openen voor Megadeth, één van de grondleggers van het thrashgenre. Ditmaal deden ze ons land aan als hoofdact, en niet als “very special guest” van Judas Priest zoals vorig jaar. Op het forum van de AB werd vooraf heel wat kritiek gespuid op de opener van deze avond der harde gitaren, hetgeen achteraf niet helemaal onterecht bleek.

Akkoord, de hardrock die Halestorm brengt zal je niet direct terugvinden in de platencollectie van een die-hard Megadethfan, maar de band wist een onderhoudende set te brengen waarin vooral het showelement niet vergeten werd. Zo drumde de man achter de kit op een bepaald moment met buitensporig grote drumsticks: kleine biljartkeus durven we zelfs stellen. Daarop aansluitend was er een percussie-intermezzo waaraan de hele band deelnam: leuk voor even maar het deed ons ietwat teveel denken aan animatie op een braderie.

Muzikaal lijkt hier en daar iets gepikt: zo hoorden we intro’s die verdacht veel leken op die van Sweet Dreams en Kashmir, respectievelijk van Eurythmics en Led Zeppelin. Wel moeten we toegeven dat de – trouwens niet onknappe – zangeres-gitariste een mooie, krachtige stem met een lichte korrel heeft. De band sloot af met I Get Off, een mid-tempo song die vrij representatief is voor de band: eenvoudige songstructuren met meezingrefreinen die neigen naar nu-metal. Halestorm is als een middelmatige soap: genietbaar op het moment zelf, maar zó weer vergeten.

Dat is bij Megadeth wel even anders: sinds Dave Mustaine in ’83 uit Metallica geflikkerd werd, heeft de man een aanzienlijk aantal metalklassiekers geschreven, die deze avond in ijltempo de revue passeerden. Meer zelfs: de band bracht een integrale uitvoering van hun intussen twintig jaar oude meesterwerk ‘Rust In Peace’. Tempowissels, snijdende lead- en voortjakkerende ritmegitaren, ingewikkelde drumpatronen en stuwende baslijnen: alles is aanwezig, vanaf opener Holy War/The Punishment Due tot afsluiter Rust in Peace/Polaris.

Muzikaal zat het dus uitermate snor, al hadden we graag wat meer interactie tussen de band en het publiek gezien: hetgeen Mustaine over de lippen liet komen, lyrics niet meegerekend,  kunnen we op één hand tellen. Nadat we ‘Rust In Peace’ volledig gehoord hadden, kregen we nog wat klassiekers uit ‘Countdown To Extinction’ en ‘Youthanasia’. Mustaine kreeg bijzonder veel bijval met het Franstalige refrein van A Tout Le Monde, dat luidkeels meegezongen werd.

Het publiek, dat intussen volledig onder stoom stond – het heeft best wel een tijdje geduurd alvorens het zover was – scandeerde tijdens Symphony Of Destruction de groepsnaam, perfect in de maat van de muziek. Na Peace Sells bedankte de band het publiek en verdubbelde Mustaine meteen het aantal woorden dat hij tot dan toe gesproken had: “You’ve been great, we’ve been Megadeth!”. Helemaal mee eens!