Megadeth - You've been great! We've been Megadeth.

Vorst Nationaal, Brussel, 26 maart 2009

Judas Priest, maar het was Megadeth, aangekondigd als ‘very special guest’, die de hoofdvogel afschoot. De Amerikanen overklasten de Britten zowel in snedigheid, variatie, soberheid van decor en muzikale kunde: petje af voor Dave Mustaine en compagnie. De eer om de aftrap te geven was gereserveerd voor een andere thrashband uit de Verenigde Staten, Testament.

Van hen konden we nog net The Formation Of Damnation meepikken, de titeltrack van hun nieuwe album. Hoewel één nummer nogal weinig was voor een eerste kennismaking, waren de ingrediënten rauwe vocalen, snerpende gitaren en rollende drums best te smaken. Op onze hoede voor eerdere berichtgeving over Vorst Nationaal stelden we tot ons genoegen vast dat de geluidskwaliteit van de eerste groep alvast snor zat.

Vervolgens mocht de ex-gitarist van Metallica - iets waar Mustaine het moeilijk mee blijft hebben - de bühne betreden. Onder een vlag waarop niets anders dan de bandnaam prijkte en voor een muur van Marshallversterkers deed Mustaine waar hij goed in is,  keihard van jetje geven. Dit was een no-nonsense optreden zoals we het graag hebben: uitstekende vertolkingen van uitstekende songs zonder lullige bindteksten.

Vanaf het tweede nummer Take No Prisoners zette een feest der herkenning het publiek aan tot luchtgitaar en dito - jawel! - -drums. Na de derde song A Tout Le Monde stond het geluid werkelijk loepzuiver en kon je elk detail horen. Terwijl de tijd in ongenadig heldere rode cijfers aan de zijkant van het podium wegtikte, leverde Dave Mustaine met zijn band een glansprestatie. Dat hierbij vooral geput werd uit hun verleden, met name de albums 'Rust In Peace' en 'Countdown To Extinction' deerde niet. Integendeel.

Het was genieten bij de basloops, breaks en technische solo's van onder meer In My Darkest Hour (geschreven naar aanleiding van het overlijden van Cliff Burton), Symphony Of Destruction en Sweating Bullets. Het publiek was ondertussen helemaal mee en werd via Hangar 18 en Peace Sells naar een hoogtepunt gestuurd in het bisnummer Holy Wars. Het viel op hoe brandend actueel de thema's van deze songs blijven. Mustaine zag dat het goed was en bedankte samen met zijn band het publiek.

Over Judas Priest kunnen we kort zijn: een waardeloze performance, belegen songs met weinig variatie en vooral de onmacht om het publiek op hun hand te krijgen. Behalve het middenplein was er immers weinig animo in de keet. Op de rij achter ons was zowaar iemand ingedommeld! Zanger Rob Halford wisselde na elk nummer zijn spuuglelijke glitter- en leeroutfit in voor een andere die steevast nóg afgrijselijker was. Tel daarbij nog zijn nichterige danspasjes en u heeft een idee welk abominabel spektakel, compleet met een motorfiets op het podium, ten berde werd gebracht. Voor de geïnteresseerden: ja, ze hebben Breaking The Law gespeeld. Het was niet eens zo slecht tegenover al die andere bagger die ze brachten, maar één enkel nummer vinden wij nogal mager om een optreden als headliner te rechtvaardigen. Mogen wij de heren dan ook een luistertip meegeven? Pull The Plug van - heel toepasselijk - Death.