Meatbodies - Nooit te luid

Botanique, Brussel, 26 februari 2015

Je hebt garagerock en dan heb je Ty Segall. En binnen de cirkel van Ty Segall circuleren nog andere bands, elk met zijn eigen kenmerken. Zoals Meatbodies dus. Waar luid nooit luid genoeg is.

Meatbodies - Nooit te luid



Logisch voorprogramma was het Franse Thee Marvin Gays. Net als bij die andere band van wie de naam begint met Thee, werd hier geenszins finesse nagestreefd. Thee Marvin Gays is een groep, die puur op sfeer mikt: een ritmesectie, die bij elk nummer sneller lijkt te gaan en twee gitaristen die voor nuance moeten zorgen en zich daarvoor beperken tot enkele akkoorden per song. Niks mis mee. En al helemaal niet als de bassiste ook haar vocale duit in het zakje deed. Zonder haar was het misschien net iets te eentonig geworden. Maar we geven grif toe dat ze ons telkens weer in beweging kregen met die garagepop. Dus wat klagen we dan nog?

“Sorry als het iets te luid is”, liet frontman Chad Ubovich van Meatbodies weten voor hij zijn gitaar inplugde. En luid was het. Al vroeg het publiek zowat halverwege om het nog iets luider te maken, waarna de drie heren doodleuk de versterker op elf zetten.

Positief voor de spijsvertering om je darmen zo door elkaar te voelen rammelen, dat wel, maar aan de andere kant zit een deel van de toeschouwers vast nog even met oorsuizingen. Het zal hen een zorg zijn, want vanaf het tweede nummer veranderde de rotonde in een kolkende mensenzee, die voortdurend opspeelde en weer ging liggen. Die ene crowdsurfer moest zijn poging dan ook al snel staken gezien er te veel gaten in de massa zaten. Maar het pogoën zou blijven duren tot de laatste noot uitstierf en iedereen met een gelukzalig gevoel de zaal uit ging. Net zoals dat hoort bij een concert als dit.

Ondanks het volume was het muzikaal toch meer dan boeiend. Er was de dubbele zang van Ubovich en andere gitarist Patrick Nolan. Een duospel, dat doorgetrokken werd naar de gitaren waarbij de fuzz niet van de lucht was, maar de solo’s, mooi verdeeld werden. En ondertussen legde het duo Killian LeDuke (bas) en Ryan Moutinho (drums) een basis neer waarmee je stormen kan ontketenen.

Ongetwijfeld is Tremors ergens in de set gepasseerd en ook Wahoo hebben we horen voorbijkomen. Maar eigenlijk was dat allemaal bijzaak tijdens het feestje dat zich afspeelde in de Botanique. “I don’t know and I don’t care”, brulde het duo in dat laatste nummer. Daar leek het nochtans niet op. Want dit was precies waar Meatbodies voor gekomen was. Niet meer en vooral niet minder. Dan mag het volume gerust een tikkeltje te luid staan.

26 februari 2015
Patrick Van Gestel