M.D.C. - Punt gemaakt
Gent, 21 april 2025
Deze punkavond had een avond van symboliek kunnen zijn. Want laat pakweg een band met een album als ‘Millions Of Damn Christians’ nu net optreden op de Paasmaandag dat de paus overlijdt. Of laat die nu even samen op tournee gaan met een Hongaarse band en daardoor blenden met de meest rechtste dictators ter wereld, zijnde Orban en Trump (beide ook afgeschilderd op het collectieve tour-shirt met een Russische maloot er tussenin). Of laat dat nu ook plaatsvinden in een klein en fijn jeugdhuis met de naam Asgaard vol Keltische symbolen en eigen mede op de drankkaart.
Vergeet die symbolen maar. We hebben het aantal "fuck ups" en "fuck yous" geprobeerd bij te houden, maar waren binnen de tien minuten de tel al kwijt. Want we hebben het hier over een anarchopunkavond om konijnenkeutel tegen te zeggen.
Aan de linkerkant en als opwarmertje hadden we Barackca, een viertal schenenschoppers uit Hongarije die in feite deze “No Trump, No Putin, No Orban”-tour in het leven riepen en al zo’n drie decennia zelf de DIY-ethos aanhangen. Eerst met een boel zelf uitgebrachte tapes en cd-r’s vol furieuze hardcore, later met een paar universeel vindbare lp’s en meer gematigde punk en punkrock. Om maar te zeggen dat je hier geen link moet zoeken met ene meer links denkende, voormalige Amerikaanse president Barack. Symboliek??? Fuck!!!
Met een soundcheck die rommelt, fluit en rammelt, een gitaararm, die met een stuk Gaffa-tape werd vastgeplakt, en een soort zelf gemaakte of verkregen straffe witte wijn in Fanta-flessen tussen elke song in, gingen de Hongaren voluit voor "straight in your face punk". Met zanger Huszár János István als predikant tussendoor om in gebrekkig Engels de wereld de verdoemenis in te praten: “We don’t need solarium to get brown. Just give us atom bomb.” Soms bloedernstig, maar soms ook met een stevige sneer zoals de pubrock van de "working song” met dat huppelend basriffje of de “song in German”, waar iedereen mee mocht kwelen: “Jawohl, jawohl, Ich liebe Alkohol”. In schril contrast met stevige oldskool hardcoreclassics als F*ck The Nato of Clotheless Sunshiny Day (alweer over die atoombom, jawel).
Mooie warming-up dus voor de echte helden van de avond: MDC. Of M.D.C. Of Millions Of Dead Cops, zo u wenst. Een hardcorelegende van het eerste uur met sarcastisch snerende onheilsprofeet Dave Dictor aan de micro. (“The first gig we did in Belgium was in Mechelen in 1983 with Dead Kennedy’s” of “A guy called Ian Mackaye from Minor Threat and Fugazi asked me to write a positive song for once instead of all that dead cops stuff, so I wrote No More Cops”)
MDC staat synoniem voor snoeihard, snoeisnel en snoei-anti-cops. Voor oldskoolclassics als My Family Is A Little Weird, Dead Cops Rock (met machinegeweerdrums) vol lol en snedigheid in een Chicken Squawk-song met veel toktoktok-imitaties en hanenkamgebaren. Maar vooral strak. Razendstrak. Goed voor vijf of meer speedsongs in tien minuten. Als een geöliede bas-drum-gitaar(solo)-machine waardoor Dictor in zijn typische narratief gezongen stijl heen waadde. War Is A Racket, John Wayne Was A Nazi of natuurlijk anthem Millions Of Dead Cops. Zien is geloven. Of beleven. “No Trump / No KKK / No fascist USA.” Punt!
