Maya Teklal - Gevoeld tot in onze kleine teen
Geheel De Uwe, 4 september 2025
Laten we eerlijk zijn: voor singer-songwriters en indie-folk stormen wij doorgaans niet gauw het huis uit. Maar voor Maya Teklal, die onlangs erg positief opviel toen we de line-up van de komende Leffingeleuren-editie wikten en wogen, werd donderdagavond graag een uitzondering gemaakt. Dat Google Maps de locatie op driehonderd meter afstand van thuis situeerde, was ook meegenomen.
Een concerthol is Geheel De Uwe, op een paar minuutjes wandelen van het Gentse Sint-Pietersstation (nog) niet, maar het overdekte tuinterras achterin dit relatief jonge boekencafé was de perfecte setting voor deze beloftevolle Brusselse artieste (en extra gitarist). Net zoals de wingerd zich er vasthechtte aan de muren, het dak en de steunpilaren, nestelden de songs van Maya Teklal zich in je hoofd.
Meer dan twee nummers waren niet nodig om te horen wat een talent deze jongedame is, met als geheim wapen de veelzijdige stem waarmee ze de in wezen ongevaarlijke songs frivool inkleurt. Tegelijk woord- en stemkunstenares, hield ze de aanwezigen in de ban. “Jullie zijn een aandachtig publiek. Dat is fijn”, zou ze halfweg het optreden lief opmerken. Een plaat heeft Maya Teklal nog niet uit, maar aan haar voeten lag op het podium wel een exemplaar van de lijvige gedichtenbundel ‘A Bit Of Me, A Bit Of Everything’. Daaruit droeg ze het vijf zinnen tellende Growing voor. Een mooi intermezzo, maar de rest van de avond bleef het boek dicht.
Terug naar de muziek dus. Mother Song was een pareltje, een song die eigenlijk voor niemand bedoeld was. “I don’t sing it to anyone / but since you’re here and I cannot make your ears disappear / come closer / come near / I’ll sing it softly to you”. Doorheen de set nam de song telkens weer andere kronkels aan, wat elke song omtoverde tot unieke werkstukjes. Niet altijd een gemakkelijke opgave in het legioen der singer-songwriters. Zo haalde ze tijdens Again fel uit en leek ze met zichzelf in dialoog te gaan. Introspectieve songs als Bluff (“I’d rather be alone than to cry ugly tears on the phone / I’d rather be alone so that noone can hear me anymore”) werden afgewisseld met een complexloze kampvuurdeun als The Ocean. Twee songs die ze overigens in haar eentje bracht.
We zagen de gitarist terugkeren naar het podium met een vers getapt pilsje om haar te begeleiden voor de toepasselijk getitelde slotsong. Naar eigen zeggen speelt ze The End (nee, geen schabouwelijke cover van The Doors) op piano, maar aangezien een piano een beetje groot is om mee te nemen in de trein van Brussel naar Gent, mocht de melodica een waardige invaller zijn. Een beetje overrompeld door het luide applaus, deed het duo nog een toegift. Op verzoek uit de zaal zette Little Toe een punt achter het optreden. Maya Teklal leidde de song in met de levenswijsheid dat je een gevoel tot in je kleine teen moet kunnen voelen. Welnu, dit magische concertje hebben we gevoeld tot in onze kleine teen!
Als Ayco Duyster, Eppo Janssen en de organisatoren van Leffingeleuren ook dit jaar te elfder ure op zoek moeten naar een invaller voor de duyster-sessies in de kerk – vorig jaar werd Siem Reap opgetrommeld om Tim Showalter te vervangen – dan raden we eenvoudigweg aan volgende zaterdag deze Maya Teklal naar het hoofdaltaar te brengen. Om drie uur ’s middags speelt ze er immers toch al op de Busker Stage. Wie zaterdag niet in Leffinge geraakt, kan haar een dag later op zondag 14 september ook nog aan het werk zien in Bar Jos aan de Gentse Vlasmarkt. Op 28 september halen de collega’s van Luminous Dash haar naar de Libertad in Leuven.