Maxïmo Park - Give the people what they want
Ancienne Belgique, Brussel, 19 oktober 2009
Misschien is drie keer per jaar wel iets van het goede te veel. Want het is inderdaad al de derde keer dat Maxïmo Park België aandoet. Er was de tryout in Trix, de passage op Pukkelpop en nu het concert in de Ancienne Belgique. De twee vorige keren waren in elk geval recht in de roos. Waarom zou het dan ook geen derde keer lukken?
Pete & The Pirates mochten alvast proberen de lont aan het vuur te steken. En dat deden ze met verve. Ze zijn nog jong, deze kereltjes, dragen brillen, maken liedjes over imaginaire motortochten met hun liefjes en zitten qua looks onderaan de schaal der hipheid, maar ze hebben wel een plaat gemaakt die bol staat van prima liedjes. En het feit dat die plaat vlot over de merchandisetoonbank ging tijdens de pauze en na het concert, zei op dat vlak al meer dan voldoende.
De drie gitaren die kriskras door elkaar liepen, de uitstekende dubbele zang, de strakke ritmesectie, Pete & The Pirates hadden het allemaal. En het was duidelijk dat, ondanks het feit dat ze nog maar één plaat (‘Little Death’) hebben uitgebracht, ze intussen al voldoende zelfvertrouwen hadden om deze zaal op de piratenboot te doen springen. Bovendien werd er regelmatig meegezongen. Het applaus was terecht luid en enthousiast.
Aan enthousiasme ontbreekt het Paul Smith van Maxïmo Park ook nooit. En vanavond bleek meteen dat hij ook bij de derde doortocht zijn beste beentje zou voorzetten. Aanvankelijk leek het concert toch moeilijk op gang te komen. O jawel, elke song werd op applaus onthaald. Maar de vonk leek in die eerste paar nummers niet over te willen slaan.
Dat betekent niet dat de band zich niet inzette. Al vroeg in de set bleek opnieuw dat Wraithlike een ongelooflijk sterk nummer is. Maar ondanks de tomeloze inzet van zijn frontman die op geen enkel moment de teugels liet vieren, was het pas bij The Kids Are Sick Again dat de zaal enigszins in beweging kwam.
De opbouw van de setlist had daar ongetwijfeld iets mee te maken. De meest bekende nummers werden namelijk naar het einde van de set geschoven. En dat werkte perfect. Vanaf de prachtige, ingetogen versie van Going Missing, waar Smith enkel werd bijgestaan door een akoestische gitaar en de dezer dagen alomtegenwoordige melodica, tot aan het einde van de set ging het alleen nog in crescendo.
Wij waren vooral in de wolken van Overland, West Of Suez en de haast woeste uitvoering van Apply Some Pressure, maar Questing, Not Causting en afsluiter Girls Who Play Guitars, waarbij Lukas Wooller zijn keyboards bijna plat legde, waren even scherp op de snee. In de drie bisnummers werd het truukje nog eens herhaald met Our Velocity als kers op de taart.
Nee, er is helemaal niets mis met het publiek te geven waarom ze vragen. Andere bands mogen het dan anders aanpakken, het is daarom nog niet beter. En die trage aanloop vergaven wij hen uiteindelijk graag. Je moet het tenslotte toch maar doen: je Belgische fans drie keer per jaar een prima concert voorschotelen.