Maurits Pauwels & De Benelux Calypsos - De perfecte calypso-introductie

Arenbergschouwburg, 15 mei 2019

Niets muzikaals is hem vreemd en dus keek er geen kat raar op toen Mauro calypso ging spelen. 't Is te zeggen: oude calypsonummers, teruggaand tot 1920, werden opgevist en euh... vrij vertaald.

Daarvoor ging Maurits Pauwels, zoals Mauro's Nederlandstalige personage heet, vissen in de grote, Belgische vijver om weer boven te komen met een aantal klasbakken. Sjoerd Bruil (gitaar), Jeroen Stevens (drums), Tim Vandenberghe (bas) en Bram Weijters (toetsen) waren al gevangen in zijn netje, want ook de dienst uitmakend bij de Maurits Pauwels Band, maar met Jo Hermans (trompet) en Wietse Meys (saxofoon, klarinet) werden daar een paar schone baarzen aan toegevoegd.

In de Arenbergschouwburg werd de "Second Calypso Night" gevierd, zoals zo mooi stond uitgelegd op het inkomticket. En wie dan dacht dat het bij calypso zou blijven, had het ook weer helemaal mis. Mauro is nu eenmaal Mauro.Die Mauro was zo vriendelijk om vooraf enige toelichting over het programma te geven voor de argelozen onder het publiek, kwestie dat die niet meteen de zaal zouden verlaten. Dat programma bestond uit drieënhalf delen. We willen het u nu ook weer niet te gemakkelijk maken.

De eerste twee deeltjes zaten aan het begin van de show en werden ingevuld door Maurits Pauwels, solo (deel één) en met band (deel twee). Anneliese Michel passeerde en zwaaide vrolijk, Wild Meisje deed dat wild gesticulerend. Het was de unieke kijk van Pauwels op de smartlap, zoals we die allemaal bij onze (groot)ouders hebben gehoord. Het toonde perfect aan dat Mauro in elk soort muziek wel iets ziet en dat steeds op zijn eigen, unieke manier interpreteert. Dat het resultaat dan - god verhoede - niet cool is, was nog nooit minder belangrijk.

Dat halve deel was simpelweg merkwaardig. Anton Pauwelsen (of iets dergelijks) – hoofdband, donkere zonnebril, cape – installeerde zich op een krukje achter een synth inclusief stemvervormer en drie aan elkaar geplakte gitaren en leefde zich uit in noise, die ongetwijfeld ter plekke werd geïmproviseerd. Vermakelijk, maar ook snel vergeten.

Want het was voor het derde gedeelte dat wij waren gekomen, daartoe aangetrokken door de bijzonder aanstekelijke single Zeven Lijken In Brussel Noord. Die single en de andere songs van de debuutplaat van dit illustere project zouden niet één, maar – zoals eerder dus uitgelegd – twee keer worden gespeeld met als logische verklaring: “Ik ken ook graag een paar liedjes als ik naar een concert ga”.

En zo geschiedde. Miranda was het instrumentale begin van een avond van lol trappen op muziek, waarbij de muzikanten de teksten en partituren, die voor hen stonden opgesteld, dan wel volgden, maar de frontman tekstueel af en toe ook wat steken liet vallen. Zoals dat hoort, bij een groep met een dergelijke protagonist. Dat was allemaal niet belangrijk. Dat aan het einde van de tweede ronde een koppeltje aanstalten maakte om te gaan dansen, daar draaide het om. Maurits zou bijna van het podium hebben gesprongen om hen persoonlijk te gaan feliciteren. Maar hij hield zich nog net in en parlandoode zich verder door de set, breed gesticulerend, als moest hij de toch al Nederlandstalige teksten nog verder uitleggen.

Mauro is niet de meest getalenteerde zanger en al zeker niet in het Nederlands, dat bij hem nog steeds vreemd aanvoelt, maar dat compenseert hij dan met humor en inleving. En dan krijgt zelfs Alleen Een Dwaas, de "hit" die u kent van The Mighty Sparrow als Only A Fool een extra dimensie. Dat was trouwens het enige nummer waarvoor de machtige blazers even naar de achtergrond verdwenen. Maar bij Papegaai (de titel is helemaal niet zeker), een nummer over overspel, waren ze bijzonder aanwezig en werd het Caraïbisch heet in de Kleine Zaal van de Arenberg. Ook opmerkelijk, zeker gezien deze tijden, was Brave Burger waarin de draak gestoken werd met de naïeve kiezer, iets dat u ongetwijfeld bekend voorkomt. Alleen klonk het hier plezant en vrolijk, iets dat over een tweetal weken heel wat minder het geval zal zijn.

Trompetsolo's werden afgewisseld met saxofoonstoten, klarinetten charmeerden, toetsen vulden en de rest van de band maakte het geheel compleet (maf). Als u (nog) niets heeft met calypso, is er geen betere introductie. Wij trekken binnenkort alvast naar de betere tweedehandsplatenzaak op zoek naar wat stoffige, exotische geluiden. Dan kan je de opdracht van Maurits Pauwels En De Benelux Calypsos toch enkel als geslaagd beschouwen.