Matthew E. White - (Te) intiem

Ancienne Belgique, Brussel, 26 april 2015

Als er iets typisch is aan een Matthew E. White-nummer, moet het wel de overweldigende instrumentatie zijn. We kunnen dus niet ontkennen dat we lichtelijk verbaasd en zowaar ook teleurgesteld waren toen bleek dat White zich voor zijn optreden in de AB-Club enkel door een gitarist liet begeleiden.

Toch was Matthew erop gebrand te bewijzen dat hij zijn songs ook zonder blazers, strijkers en achtergrondkoor fantastisch naar voren kan brengen. Tranquility, het nummer dat Matthew E. White schreef voor de overleden acteur Philip Seymour Hoffman, bleef moeiteloos overeind ondanks de minieme setting. De voornaamste reden hiervoor was wellicht het feit dat White in de AB bijgestaan werd door een gitaarvirtuoos.

Voor zijn set in Brussel putte White vooral uit zijn nieuwe album ‘Fresh Blood’. One Of These Days, één van de weinige nummers die de sympathieke Amerikaan uit zijn debuutplaat ‘Big Inner’ had geplukt, zorgde samen met het zweverige Feeling Good Is Good Enough voor een sterk begin van de set.

Bij de op album uitbundiger klinkende nummers als Rock'n'Roll Is Cold en Take Care My Baby werd het kwalijke effect van de afwezige instrumentatie helaas meer dan duidelijk. De rijkelijk gearrangeerde nummers, werden nu in een stripped down versie gestoken, maar leden onder een duidelijke leegte, die het duo moeilijk kon opvullen. Dit zorgde er ook voor dat Holy Moly mijlenver verwijderd lag van de genialiteit van de albumversie.

Zo viel snel op dat het grootste gevaar van de set lag in de eentonigheid. Het steeds opvallender gebrek aan muzikanten zorgde ervoor dat de lang uitgerekte jamsessies, hoe technisch perfect ze ook werden uitgevoerd, het doel misten.

Prachtige songs als Circle ‘Round The Sun en Golden Robes waren mooi, maar deden het optreden enkel nog meer verzinken in die zee van eentonigheid. Ook de minstens tien minuten lange versie van Big Love kon zonder dat verslavende achtergrondkoortje de meubelen niet redden. Hetzelfde lot werd ook Fruit Trees, de enige bis en zonder trompet of viool, fataal.

Matthew E. White is zonder twijfel een fantastische muzikant die zowel met als zonder orkestraal gezelschap magie kan creëren op het podium. Desondanks kon de Amerikaan vanwege lang uitgerekte nummers en de minimale instrumentatie voor te weinig variatie zorgen om een volledige set te boeien.