Matthew E White - Heilig vuur
Ancienne Belgique, Brussel, 19 april 2013
Het was een spur-of-the-moment-ding, dit concert. Zo'n ingave waaraan je op een of andere manier plotseling moet voldoen. Want de plaat van Matthew E. White lag hier al een hele tijd te smeulen. En nu was het moment daar om dit brandje aan te wakkeren tot een heilig vuur.

Eerst nog wat aanblazen. Met Night Beds bijvoorbeeld. De groep rond zanger-gitarist Winston Yellen heeft net zijn eerste, volwaardige album uit en ressorteert onder droompop. Met drie gitaren, baspedalen, een bijzonder levendige drummer en extra toetsen en/of lapsteel kregen Night Beds het publiek in de AB-Club fluisterstil. Zo stil dat je de ventilatoren hoorde draaien toen de band tijdens If We Try een dramatische pauze inlaste.
Dat contrast tussen zacht en hard kwam je trouwens wel vaker tegen. En er is ongetwijfeld een publiek voor, zelfs in deze door droompop overstelpte muziekwereld. Ook al omdat Night Beds dit met die rijkdom aan gitaren op een eigen manier aanpakten.
En dan was het aan Matthew E White om de ketel op te stoken. Zijn plaat viel op vanwege de puurheid tussen al het geforceerde muziekgeweld van de laatste tijd. White’s stem wordt zelden meer dan gefluister en de soulgospelsongs worden opgeluisterd met een hele batterij aan blaas- en strijkinstrumenten.
Maar op het podium was van die achtergrondinstrumenten niks te merken. Daar werd de instrumentatie beperkt tot gitaar, bas, drums, percussie en een bijzonder inventieve toetsenist. En toch kwamen die nummers uitstekend tot hun recht. Ook al kwam White’s stem niet altijd even goed boven de mix uit, dan nog was het genieten van een duidelijk perfect op elkaar ingespeelde band, die zich bovendien ook nog eens rot amuseerde.
Op het podium liet Matthew E White zich ook al eens gaan als om te bewijzen dat hij niet altijd hoeft te fluisteren. Maar toch waren het vooral de songs waarbij hij zich hield aan zijn eigen standaard, die indruk maakten. Daarbij denken wij dan met name aan het schitterende Steady Pace, dat aan een rotvaart voorbijkwam en eindigde in – alsof het bijna onvermijdelijk was - een psychedelische jam.
Dat kunstje herhaalden ze nog eens voor Brazos, dat aan het einde van de reguliere set zat. De drones die White daar uit zijn gitaar toverde, deden zelfs denken aan een neerstortend vliegtuig. Gewoon maar om te zeggen dat wie zich aan enkele soulsongs verwacht had, bedrogen uitkwam.
Tussendoor legde de man met de immense haardos en bijhorende baard ook nog eens zijn adoratie voor Randy Newman bloot. Dat aanbidden ging zelfs zover dat hij zich al had aangeboden aan de deur van zijn idool met zijn cd en daarna helaas niks meer van hem had gehoord. Maar dat weerhield hem er niet van Newmans Sail Away, waarbij de percussie werd beperkt tot een cola- en een whiskeyfles, mooi in te passen in een op zich al prachtige set.
Het duurde niet echt erg lang, dit concert, maar wij waren wel erg blij dat we aan die eerder vermelde ingave hadden toegegeven. En de gloed die in de club hing bewees dat Matthew E White meer dan genoeg vuur uitstraalde om half Brussel te verwarmen.