Matt Corby - Ideaal idool

Botanique, Brussel, 6 december 2012

Het best bewaarde geheim van Australië draagt een jeanshemd, een gitaar en de naam Matt Corby. Hoewel wij meestal niet wild worden van de voortbrengselen van commerciële talentenjachten, plaatsen wij deze tweeëntwintigjarige singer-songwriter na zijn intieme bezoek aan de Brusselse Botanique op de in-de-gaten-te-houden-lijst.

Corby’s verhaal begint in 2007. Als zestienjarige puber wint hij zilver in Australian Idol. Met zwijmelende meisjes en naambekendheid als gevolg. Toch weigert Corby mee te doen aan het mediacircus en gaat hij zijn eigen weg zonder de hete adem van platenmaatschappijen in zijn nek. En kijk, vier ep’s later blijkt dat zijn authentieke sound is gebleven: akoestische gitaren en een korrelige, warme stem die volledig tot zijn recht komt in een knusse zaal als de Rotonde.

Een sound die meteen al charmeerde bij openingsnummer Big Eyes. Bewonderenswaardig hoe Corby het podium opkwam in zijn eentje om er zijn intieme bubbel door een zwerm fans te laten doorprikken. Veel kon er eigenlijk niet misgaan, gezien het sublieme instrument dat huist in zijn keel en de expertise die zijn vingers aan de dag legden.

Bij het tweede nummer vroeg Corby versterking van zijn band. Piano, bas, elektrische gitaar en subtiele drumslagen zorgden voor een vollere klank bij Kings, Queens, Beggars & Thieves en bluesballad Soul’s A Fire, nummers die eigenlijk meer neigden naar indierock dan naar folk.

Halverwege de set ruilde Corby zijn akoestische gitaar in voor de piano, waarmee hij het intense Made Of Stone bracht. Een zacht begin vloeide over in een passionele, krachtige melodie, die  door het hoofd blijft spoken.

Ook Brother lag in diezelfde lijn, al klinkt het net iets optimistischer. Beide vormden een bewijs van Corby’s stembereik, dat ging van engelachtig falsetto tot aardschokkend gebrul.

En wij waren duidelijk niet de enige fans in de zaal: op het balkon ontdekten we de lange benen van Nicole Kidman, in België voor de opnames van een film over Grace Kelly. Corby zette dan ook zijn beste beentje voor. Tijdens zijn vernuftige cover van Lonely Boy van The Black Keys leek hij alles op alles te zetten. En ook bisnummer My False was veruit het beste van de set.

Corby bewees bij zijn eerste Belgische passage meer te zijn dan een tieneridool en is de voorbije jaren sterk gegroeid op muzikaal vlak. Benieuwd waar dat zal eindigen.