Matt Berninger - Expressief tot de tweede macht
Onze-Lieve-Vrouwekerk (Laken), 12 december 2025
Of het een goddelijke ingeving was, valt eerder te betwijfelen, maar feit is dat het al lang geleden is dat we ons nog eens in een kerk bevonden. En dan niet eens in een doordeweeks exemplaar, maar in de Onze-Lieve-Vrouw-van-Laken-kerk, daar waar alle koningen (behalve één, zoals Matt Berninger net voor een mooi Junk droogjes opmerkte) begraven liggen. Maar we gaan de religieuze verwijzingen en metaforen zoveel mogelijk proberen te vermijden, hoewel dat zeker niet voor de hand liggend is, want ook de hoofdrolspeler van de avond kon het niet laten om af en toe in woord en beeld aan het hogere te refereren.
Ook bij de vorige doortocht van Matt Berninger was het Ronboy, die het voorprogramma mocht verzorgen. In tegenstelling tot wat de artiestennaam doet uitschijnen, bleek het om een jongedame te gaan met een krachtige stem, die de kerk uitstekend opwarmde met songs, die ze zelf inkleurde op bas of piano, ondersteund door Sean O'Brien op akoestische gitaar, die ook later nog diezelfde functie zou opnemen. Het publiek luisterde, een beetje tot verbazing van Ronboy, met het nodige respect, hoewel de songs ons niet echt als onvergetelijk overkwamen.
Trouwens, we geven eerlijk toe dat we datzelfde gevoel, op enkele uitzonderingen na, ook bij Matt Berninger hebben. Maar de frontman van The National staat erom bekend om songs naar een hoger niveau te kunnen tillen met de performance. Het was alleen afwachten of dat in Laken ook met de eigen liedjes zou lukken.
Eén van die uitzonderingen, waarvan hierboven sprake, is No Love, en laat dat nu net de song zijn waarmee de Amerikaan het ijs en ons verweer brak. Want op flamboyante wijze, de linkerhand in het jasje van de onmisbare blazer, deed hij ons koude hart (ook al gezien de temperatuur in de kerk steeds verder zakte en onze voeten bevroren) steeds verder wegsmelten met die bijzonder expressieve manier van optreden.
Elkeen van de aanwezigen voelde zich ongetwijfeld persoonlijk aangesproken, wanneer Berninger haar of hem eruit pikte en letterlijk aanwees. In tegenstelling tot de massieve festivalshows, die hij met The National geeft, had hij hier de kans om dat publiek aan den lijve te ondervinden. Toen hij dus tijdens Breaking Into Acting een eerste keer het publiek in trok, dat langs drie kanten rond het kleine podium was opgesteld, bleek dat uiteindelijk slechts een voorproefje op wat nog komen zou. Want toen bij Times Of Difficulty de techniek tegenpruttelde, liet hij de microfoon, die de problemen opleverde, gewoon voor wat hij was en zong hij het nummer, gretig ondersteund door het publiek, zonder enige versterking. En dat zette hij, toen het probleem aanvankelijk niet opgelost raakte, gewoon verder in The National-klassieker Terrible Love. Ondertussen zwierf hij als een bezetene tussen de rijen kerkstoelen, een aantal verbouwereerde fans persoonlijk toezingend.
Maar dat was lang niet alles. Op gepaste tijden schreeuwde hij de onmacht uit naar de nok van de indrukwekkende kerk. “I feel like I'm as far away as I can get”, klonk het tijdens Distant Axis, net voor hij de harmonica bovenhaalde. “This goes out to Toots”, liet hij zich na het afronden van dat nummer nog ontvallen. En de “God knows”, uit Inland Ocean kreeg hier echt wel een bijzondere betekenis.
Er passeerden, naast Terrible Love, nog National-songs met onder meer publiekslieveling I Need My Girl en de enige bis Light Years, waarvoor gitarist Sean O'Brien de slide een enkele keer bovenhaalde. Maar wij hadden het eerder voor de eerder vermelde opener, voor Times Of Difficulty of een bloedmooi Silver Jeep, waaraan Ronboy naast de piano ook vocaal een gewaardeerde bijdrage leverde.
De combinatie van de gewijde plaats met de performer van dienst had van dit optreden een toch eerder onverwacht succes gemaakt. Of hoe muziek en een concert vaak meer is dan gewoon de noten of zelfs maar de liedjes.
Foto: Alex Vanhee