Masters Of Reality - Het verschroeiende vuur van de woestijnzon
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 14 oktober 2009
De 'koningen van de desert rock', zo worden de kerels van Masters Of Reality ook wel eens genoemd. En die eretitel legt hen blijkbaar geen windeieren. Het optreden van de band was al verhuisd van Minnemeers naar de Vooruit, wegens de grote vraag naar tickets, en nog speelden ze voor een volle zaal. Maar deze tour ter gelegenheid van 'Cross Dover/Pine', hun eerste cd in acht jaar, was dan ook geen doortocht waaraan je je elk jaar mag verwachten.
Het voorprogramma werd verzorgd door het Gentse Drums Are For Parades, die het stof uit onze oren bliezen en ons ondanks het ongoddelijk late aanvangsuur zeer wakker hielden. Deze groep - momenteel de favoriete band van Chris Goss zelve, het opperhoofd van de Masters - hadden wij met stip aangeduid als ‘must hear’ tijdens de Gentse Feesten, maar de omstandigheden beslisten er anders over.
Nu die eerste kennismaking er dan toch van gekomen is, kunnen we u de volgende trefwoorden meegeven: niet voor watjes, trio, luid. Maar krijg vooral geen verkeerde gedachten: deze mannen brengen immers beukende, repetitieve riffs met massa’s sustain en logge akkoorden op laaggestemde gitaren.
Het drumwerk deed ons bijwijlen denken aan Channel Zero, terwijl de gitaren refereerden aan ‘Roots’ van Sepultura, maar dan nóg bruter. Opmerkelijk is dat de heren het zonder bassist doen. En zo genoten wij van hun no-nonsensemetal, al mag nog wat geschaafd worden aan de songstructuren.
In een bedoeïenenoutfit gehuld zette Goss, de zanger-gitarist van Masters Of Reality, het begin in van wat een marathonconcert zou worden.
In een bedoeïenenoutfit gehuld zette Goss, de zanger-gitarist van Masters Of Reality, het begin in van wat een marathonconcert zou worden.
Het gitaarwerk was subtiel in vergelijking met voorgaande bands. Hoewel de meeste nummers opgebouwd waren rond eenzelfde riff, met variaties daarop of veranderingen in ritme, was het distortiongehalte aardig wat lager. Het geheel was wat meer aan de bluesy kant, er konden wat deftige solo’s vanaf en uiteraard werd de gashendel nu en dan stevig opengedraaid.
Wat deze groep bij momenten fantastisch maakt, is de groove die ze weet neer te zetten. Wij durven spreken van 'voodoobass' wanneer je enkel het oogwit van de viersnarenplukker ontwaart. Oprecht genoten we van de klassesongs Deep In The Hole en Third Man On The Moon, wanneer Goss’ zijn stem de hoogte ingaat en ook de juiste toon weet aan te houden.
Het concert was niet schitterend van begin tot het einde, maar bevatte toch de nodige afwisseling en heuse kopstoten van songs. Ze besloten hun reguliere setlist met een langgerekte jam waarbij we enkel aan Led Zeppelin konden denken. Een memorabel optreden.
14 oktober 2009