Master Musicians of Bukkake - Geen rookgordijn nodig
Ancienne Belgique, Brussel, 30 oktober 2010
Voor de fans die van het ene Dominofestival naar het andere toeleven, was dit de perfecte avond. Halverwege het wachten op de volgende editie in april stond er een line-up geprogrammeerd in de AB-Club die perfect op het interessantste muziekfestival van het land zou passen. Met Dolphins Into The Future, Oneohtrix Point Never en Master Musicians of Bukkake kregen we drie interessante acts voorgeschoteld die je als luisteraar, die graag iets verder buiten de mainstream kijkt, niet kon laten staan.
Lieven Martens schoof als eerste achter zijn keyboard en een volgestouwd tafeltje waarop ook twee kitscherige dolfijnen stonden te blinken. Dolphins Into The Future is de uitlaatklep waarlangs hij zijn dromerige, psychedelische klanken op de wereld loslaat. Deze week nog maakte Sony bekend dat ze een punt zetten achter de productie van de Walkman, maar deze man zagen we nog lustig tapejes wisselen en afspelen. De set kabbelde lekker verder terwijl de geluiden van walvisachtigen ons om de oren vlogen. Maar de twintig minuten waren eigenlijk te kort om helemaal in de trip te geraken.
De volgende in de rij was Daniel Lopatin, volgens ons een van de revelaties van het jaar. Lopatin is een videokunstenaar en heeft onder de naam
Oneohtrix Point Never (OPN voor de vrienden) al een indrukwekkende reeks releases op zijn palmares staan. Hij werd pas door een groter publiek opgemerkt toen Antony Hagerty (van Antony & The Johnsons) en Fennesz een van de nummers van zijn laatste cd 'Returnal' herwerkten.
De dromerige analoge elektronica van OPN, die doet denken aan soundtracks van oude sciencefictionfilms, klonk een stuk krachtiger op het podium dan op plaat. En ook de onverwachte keuze om de visuals volledig achterwege te laten bleek een schot in de roos. Lopatin stond volledig in het donker en gebruikte twee rode fietslichtjes om zijn knoppen bij te lichten, en daardoor kwam de focus volledig op de bij momenten overweldigende muziek te liggen. Voor wie op zoek is naar de missing link tussen Boards Of Canada en Fuck Buttons, één naam: Oneohtrix Point Never.
Als de namen Earth, Grails en Burning Witch je iets zeggen, dan ken je misschien ook The Master Musicians of Bukkake. Dit in geheimzinnigheid gehulde zevenkoppige collectief bestaat uit leden van voorgenoemde bands. Maar je hoeft niets van hun muziek te kennen om (eventjes) helemaal meegesleurd te worden, want Master Musicians of Bukkake is een totaalspektakel.
Al van zodra de groep in donkere gewaden en met vreemde instrumenten het met rook gevulde podium opstrompelt is het duidelijk dat de nadruk op de sfeer en het visuele aspect ligt. De donkere, dreigende etnische muziek word opgeluisterd door een soort tweedehands liturgie die vooral uitblinkt in vaagheid. Een boze ceremoniemeester slaakt wat ijselijke kreten vanachter een Oosters masker en de drums klinken alsof er hen een kudde buffels op de hielen zit.
Het eerste halfuur lukt het nog om mee te gaan in dit soort Temple Of The Doommystiek, maar door de eentonigheid van de muziek hebben we na een tijdje de indruk dat we naar een schooltoneeltje aan het kijken zijn. Kan niet de bedoeling zijn, maar dat komt ervan als je met zware symboliek begint te zwaaien wanneer de inhoud eigenlijk van een heel ander kaliber is.
We onthouden dus vooral de eerste twee acts van deze toch wel erg geslaagde avond. We tellen verder af tot de volgende Domino en hopen stiekem dat OPN dan nog eens mag terugkeren. Leest u mee, Kükl?
30 oktober 2010
Kristiaan Art
